
(Յարութ Երէցեանի Յիշատակին)



(Յարութ Երէցեանի Յիշատակին)
Գիտական սուր միտքով, գեղարուեստական ճոխ գիտելիքներով եւ ընդհանրական հարուստ պաշարներով առլցուն Յարութը, միշտ մնաց կեդրոնական դէմք իր միջավայրերէն ներս, «տերվիշ» ըլլալու համեստութեամբ:
«Ապրիլ» գրատունը եղաւ իր մտաւորական աշխարհի կեդրոնը, ատկէ «բաժին» հանելով նաեւ ուրիշներու, մինչեւ հեռաւոր ափեր:
Գիտցաւ «Ապրիլ»ը ապրեցնել «երէց»ներու վայել լրջութեամբ ու խոհեմութեամբ, անոր ընդմէջէն միտքի, խօսքի ու գրիչի լոյս սփռելով ամենուրէք:
Ապրիլ սիրող, կենսուրախ ու լաւատես սիրելի Յարութին այս «բացակայութիւն»ը (եղբօր՝ Նուպարէն, քրոջ՝ Անահիտէն ետք, դարձեա՛լ կանխահասօրէն), որոշապէ՛ս, ցնցած է բոլորը, որովհետեւ տակաւին ընելիք ունէր, իր աշխոյժ ներկայութեամբ, արդիւնաւէտ գործունէութեամբ ու տիպար ծառայասիրութեամբ:
Այս արագ մտորումը, իր երկարամեայ սրտամօտիկ ընկերոջմէն, կը պարտաւորեցնէ բոլորս իր յիշատակը ՎԱՌ պահել, ի դէմս իր անտեղի, անժամանակ եւ …«աններելի» մեկնումին:
Տխուր է իրականութիւնը, բայց աւելի ցաւցնող՝ ճշմարտութիւնը: