Ընտրությունը կորսված հայրենիքի երգն է

Ի՞նչ է այսօր կատարվում հայ մարդու հետ: Հայի միֆն այլեւս կենսունակ չէ, այն վաղուց է փշրվել: Հայն իր երկիրը կործանում է, իր բնությունը` ոչնչացնում, թողնում-փախչում է իր հայրենիքից:

Երբեմն թվում է, որ այս ամենը դավադրություն է` ինչ-որ մի տեղ ծրագրված: Բայց դա մի պահ է տեւում, քանի որ ոչ մի դավադրություն էլ չկա, պարզապես չկա դրա անհրաժեշտությունը: Հայաստանը դատարկվում է, հայերը փախչում են իրենց հայրենիքից:

Ու սա չի անհանգստացնում իշխանություններին, նրանց անհանգստացնողը միայն մի բան է` պահել իշխանությունը եւ մեծացնել իրենց ունեցվածքը: Նրանք իրենց հոգիները լցրել են փողով:

Դատարկվող գյուղերն անեծքի պես խրվել են երկրի կոկորդի մեջ, ու սա ոչ մի իշխանություն չի կարող մարսել: Լքված ծերերը քարշ են գալիս դատարկ գյուղերի փողոցներում, իրենց զավակներին կարոտելով` անիծում են էս երկիրը:

Պարզ է, չէ՞, որ անօրինականությունների, անպատժելիության այս անվերջ շարունակվող շղթայի գինը դատարկվող Հայաստանն է: Համատարած աղքատության մեջ ամենօրյա այս խրախճանքները` գիշերային հրավառություններով, ջիպերով, կրակոցներով, պետական միջոցների թալանով սարքված ահռելի չափերի առանձնատներով ու ամառանոցներով, չորս միլիարդանոց Ռոբերտ Քոչարյան ստեղծելու գինը դատարկվող Հայաստանն է: Մի ուրվական է շրջում Հայաստանում` կորսված հայրենիքի ուրվականը:

Կենցաղային մակարդակում մարդիկ դեռ հավատում են միմյանց, բայց երբ խոսք է բացվում որեւէ պետական ինստիտուտի մասին, ամեն ինչ փլուզվում է: Ինչպե՞ս հասանք սրան, ինչպե՞ս երկիրը հասցրինք այս սահմանագծին: Նույնիսկ մինչեւ բանակ հասցրինք այս փլուզումը, մինչեւ գիշերը մթության մեջ թշնամուն դեմ-դիմաց կանգնած տասնութ տարեկանը, մինչեւ այն բանակը, որն ամեն հայի համար «անձեռնմխելի» մի կառույց էր:

Պետական բոլոր օղակները, կուսակցությունները ներգրավված են Հայաստանը դատարկելու գործընթացում: Ու դրանցից ոչ մեկը չի ասում` կանգնեք, պարոնայք, այսպես ապրել այլեւս հնարավոր չէ:

Հայի մեր տեսակը չի կարողանում հայրենիք կառուցել: Հայի մեր տեսակը միայն մի երգ գիտի` կորսված հայրենիքի երգը: Այդ երգը որեւէ բան անելու ջանք չի պահանջում: Այն վաղուց գրված է: Ու մենք, կարծես, ավարտել ենք ընտրությունը, արգելակվել ենք կորսված հայրենիքի երգի վրա:

Տարիների ընթացքում մսխեցինք ամեն ինչ, նվաճած անկախության ամեն մի սանտիմետրը, քայլ առ քայլ, րոպե առ րոպե զիջեցինք, առանց դիմադրելու «մարսեցինք» այդչափ անարդարություններ: Հետո այդ հսկա անիվը գլորվելով սկսեց ճզմել յուրաքանչյուրիս: Ու հայտնվեցինք այնտեղ, որտեղ պիտի լինեինք, ունեցանք այն, ինչ պիտի ունենայինք:

Lուս.` Մաքս Սիվասլյանի