Պայքարի Նոր Հանգրուանը Սկսաւ

Մեթր Պարգեւ Դաւիթեան, «Լուսաբաց», 2 Մայիս 2015

Քալեցինք ամէն տեղ աշխարհասփիւռ մեր ժողովուրդով։

Քալեցինք երկրագունդի հինգ ցամաքամասերուն վրայ գտնուող ճամբաներով եւ մեր թիւե­րու գու­մարումով յառաջացած միլիոններով։ Անցանք մեզ հասկցող եւ չհասկցող աշխար­հի պողոտա­նե­րով եւ քալեցինք նոյնիսկ Պոլսոյ մայր ճամբաներով, ցոյց տալու համար որ «ԿԱՆՔ ՈՒ ԿԸ ՄՆԱՆՔ» եւ ըսելու թէ «ԿԸ ՅԻՇԵՆՔ ՈՒ ԿԸ ՊԱՀԱՆՋԵՆՔ»։

Այս ամէնը ըրինք բարձրորակ կատարողութեամբ եւ անթերի կարգապահութեամբ։

ՊՐԱՒՕ մե­զի։

Ամէն հայ անկասկած լեցուեցաւ գոհունակութեամբ եւ արդար հպարտութեամբ ի տես յաջող հան­դիսութիւններուն որոնք տեղի ունեցան Հայրենիքի եւ Սփիւռքի մէջ։ Թող այլեւս ոչ մէկ հայ իր ազգը չայպանէ, ըսելով թէ տկար ենք, անմիաբան ենք, եւ կամ չըսէ թէ «մենք զիրար կ’ուտենք»։

Մեթր Պարգեւ Դաւիթեան, «Լուսաբաց», 2 Մայիս 2015

Քալեցինք ամէն տեղ աշխարհասփիւռ մեր ժողովուրդով։

Քալեցինք երկրագունդի հինգ ցամաքամասերուն վրայ գտնուող ճամբաներով եւ մեր թիւե­րու գու­մարումով յառաջացած միլիոններով։ Անցանք մեզ հասկցող եւ չհասկցող աշխար­հի պողոտա­նե­րով եւ քալեցինք նոյնիսկ Պոլսոյ մայր ճամբաներով, ցոյց տալու համար որ «ԿԱՆՔ ՈՒ ԿԸ ՄՆԱՆՔ» եւ ըսելու թէ «ԿԸ ՅԻՇԵՆՔ ՈՒ ԿԸ ՊԱՀԱՆՋԵՆՔ»։

Այս ամէնը ըրինք բարձրորակ կատարողութեամբ եւ անթերի կարգապահութեամբ։

ՊՐԱՒՕ մե­զի։

Ամէն հայ անկասկած լեցուեցաւ գոհունակութեամբ եւ արդար հպարտութեամբ ի տես յաջող հան­դիսութիւններուն որոնք տեղի ունեցան Հայրենիքի եւ Սփիւռքի մէջ։ Թող այլեւս ոչ մէկ հայ իր ազգը չայպանէ, ըսելով թէ տկար ենք, անմիաբան ենք, եւ կամ չըսէ թէ «մենք զիրար կ’ուտենք»։

Հայկական Ցեղասպանութեան հարիւրամեակի նշումը մեր ժողովուրդը կատարեց շատ լաւ։ Աշ­խարհի զօրակցութիւնն ալ եղաւ աննախընթաց։

Ապրիլ 24-ի օրը Լիբանանի կրթական նախարարութեան որոշումով դարձաւ արձա­կուր­դի օր եւ Փարիզի Էյֆէլի Աշտարակին լոյսերն ալ մարեցան այդ օր` որպէս սուգի տուրք մեր ցեղաս­պա­նու­թեան. Google իր կայքին վրայ դրաւ սեւ ժապաւէն եւ Գանատայի խորհրդարանն ալ միաձայն սու­գի օր հռչակեց զայն։

Ուրացումի եւ ճանաչումի մտահոգութիւններով պէտք չէ այլեւս օրօրուիլ եւ ոյժ վատնել։

Պայքարի նոր հանգրուան մը սկսած պէտք է համարել` նուաճելու համար նոր յաղթա­նակ­ներ։

Պայքար պէտք է տարուի ներքին եւ արտաքին ճակատներու վրայ։ Ներելի չէ այլեւս որ ան­տես­ուին պէտքերը մեր հայրենի ժողովուրդի խոնարհ եւ աղքատ զանգուածներուն, որոնց շար­քե­րէն կ’ապահովուին հայրենիքի անվտանգութիւնն ու ապահով կեանքը։ Արտագաղթը պէտք է վերջ գտնէ, եւ գործակցութիւն ցոյց տալով այն ինչ որ կատարուեցաւ համազգային գետ­նի վրայ որ յա­ջողի յիշատակումը մեր զոհերուն, այդպէս ալ պէտք է զօրաշարժի ենթար­կել մեր համազգային կա­րելիութիւնները, որպէսզի յաջողի տնտեսական զարգացումը մեր ողջ ժողովուրդին։ Ներելի չէ մեզի որ առիթ տանք Էրտողանի պէս մէկու մը, որ յոխորտայ թէ տասնեակ հազարաւոր հայաստան­ցի­նե­րու գործ կը հայթայթէ եւ զանոնք չարտաքսելու ազնուութիւնը կ’ունենայ` յանուն մեր երկու ժո­ղո­­վուրդներու «բարեկամութեան»…։

Եթէ հայը Սփիւռքի մէջ կրցած է մրցիլ եւ յաջողիլ օտար ափերու վրայ, հակառակ իր դէմ ցց­ուող անսահման դժուարութիւններուն, թող թոյլ տրուի իրեն որ իր նիւթական եւ միւս բոլոր տեսակի տնտեսական կարելիութիւնները օգտագործէ, որպէսզի հայրենի ժողովուրդը գործ ունենայ, եւ թող ազգային հարստութիւնը սեփականացուցած մենատէրերը Հայաստանի ու անոնց հետեւորդ ու պաշտպան «մարտականները» խոչընդոտ չհանդիսանան ու անօրէն շահաբաժին չպարտադրեն, որ­պէսզի այդպիսի ներդրումները իրականան եւ զարգանայ հայրենի տնտեսութիւնը։ Համազգային Հռչակագրի մակարդակով եւ ուժականութեամբ թող աշխատանք տարուի, որ Հայրենիք եւ Սփիւռք ձեռք-ձեռքի տուած ոտքի կանգնեցնեն հայրենի տնտեսական խղճալի վիճակը։ Մեր ժողովուրդը ունի տաղանդ եւ աշխատասիրութիւն, որոնք գրաւականն են ամէն տեսակի յաջողութեան։ Եթէ կարգ մը երկիրներ կը ճանչցուին որպէս աշխարհահռչակ կեդրոններ որոշ արտադրութիւններու, ի՞նչը կը պակսի մեզի, որ Հայաստա­նը դարձնենք աշխարհահռչակ կեդրոն, զոր օրինակ, ադա­ման­դագործութեան կամ քոնեաքի արտադրութեան կամ համակարգչային ծրագրաւորումի արհես­տա­գի­տութեան։ Նոր պայքար է պէտք ներքին ճակատի վրայ, որպէսզի մեր համազգային ուժերով զօ­րացնենք մեր ազգային տնտեսական վիճակը ի գին ամէն զոհողութեան, յօգուտ` ճերմակ յեղա­փո­խութիւններով ձեռք բերուած ընկերային ու տնտեսական բարգաւաճման եւ կենսամակարդակի բա­րելաւման։ Թող մետալներով եւ պատուոյ գիրերով կամ շքանշաններով չգոհանայ սփիւռքա­հա­յը որպէս մաս­նակից պետական մարդոց յաջողութիւններուն, այլ թող իր ներդրումի շքանշանները ան կրէ հպարտութեամբ` մեր հայրենի անգործ ժողովուրդին գործ հայթայթող ու ստեղծող կեդ­րոն­նե­րուն մէջ։

Իսկ արտաքին ճակատի վրայ մեր պայքարի նոր հանգրուանը կը սկսի մեր ներքին ճա­կա­տին վրայ տարուած յաղթանակներով, երբ այսօրուայ հայ մանուկը իրաւունք կ’ունենայ երգելու եւ ըսե­լու. «Դեռ ճամբայ ունինք, պիտ’ հասնինք Սասուն, քաջերի հողը մեզ է սպա­սում»։