KeghartBy Dikran Abrahamian MD, Ontario, 1 March 2018
Keghart readers who lived in the Middle East in the ’50s may recall the ideological, geopolitical tensions that gripped the region following the rise of Arab nationalism in the context of the “Cold War”. The period was marked by the revolt of the Young Officers in Egypt and the end of the monarchy, the formation of the Baghdad Pact, the Suez Crisis, the introduction of the Eisenhower Doctrine, the toppling of the Hashemite monarchy in Iraq, Lebanon’s post-independence First Civil War and the American military intervention into the country.
The Armenian community was not spared the ravages of the turbulent times. Economic reforms caused the exodus of Armenians from Egypt; Syrian compatriots who allegedly had conspired against the authorities upon the instruction of western intelligence organizations were jailed; consequently some Armenians participated in “National Resistance” battalions in Syria to show their loyalty; and schism in the ranks of the Armenian Apostolic Church along ideological lines became deep-rooted.
The most outrageous expression of the raging intolerance of the period was the fratricide in Lebanon. Based on unverified data around one-hundred Lebanese Armenians were murdered by their own brothers. The victims included students, tradesmen and community leaders. The rancour quickly spread to other Diasporan communities, it was limited to verbal threats and spiteful statements in the press but without effective denunciation. To date, neither individuals nor organizations perpetrating these crimes have come forward to acknowledge their responsibility, 
let alone publicly apologize and ask for forgiveness. We, Armenians, are quick to demand justice for crimes committed by others. As expressed in public a number of times, I’ll repeat: “When will we ask justice from ourselves?
Papken Boyadjian’s mother was pregnant then, and he was born shortly after his father Papken Boyadjian Sr. was murdered. I join him and Hratch Kalsahakian whose video appears above. We demand justice. This year marks the 60th anniversary of the cessation of the overt hostilities among opposing factions. As Kalsahakian suggests, it will be appropriate to erect a monument in Lebanon with the names of the victims and a proper epitaph. A steering committee supported by the public would probably be a good start.
Coincidentally and unfortunately this year also marks the 10th anniversary of another politically motivated fratricide. It took place in the streets of Yerevan, Armenia. Ten people were murdered. The perpetrators are still at large.
Outrage against the silence — not anger — is what we express. Our intention is not to finger point or revive old wounds.
Keghart.com pages will be available throughout the year to reflect on these painful subjects provided comments and articles are of reasonable length, they are composed in good taste and convey constructive thoughts.
Keghart
Keghart
4 comments
Ներսից ենք փճացած…
Անպատժելիութիւնը միշտ նորանոր ոճիրներ կը ծնի:
Հայոց մէջ, այս պարզ ճշմարտութիւնը պէտք է հասկնան եղբայրասպան ոճրագործներուն խնկարկողներն ու յանուն շահոյթի, պաշտօնի, կտոր մը հարամ հացի, կամ ալ մետաղի կտորի մը` եղբայրասպան ոճրագործներուն թուրին տակէն անցնող ու գլուխ խոնարհող պատեհապաշտները:
Կեղծիքի ու սուտի մէջ մշտապէս ապրիլ սիրող ժողովուրդ մը չի՛ կրնար ապագայ ունենալ:
Ե՞րբ է օրը սփոփիչ խօսք յայտնելու զոհերու հարազատներուն
1956-ի Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան թափուռ մնացած աթոռի համար պայքարը, Պաղ պատերազմի պատճառով շահագործուելով մեծ պետութիւններու կողմէ, քաղաքական սուր երանգ կը ստանար հայկական կուսակցութեանց միջեւ, որ եկեղեցական պայքարի կը վերածուէր եւ ի վերջոյ Հայոց եկեղեցուոյ բաժանման կը հանգեցնէր, որ թէեւ աւելի մեղմացած, սակայն կը շարունակուի մինչեւ այսօր։
Եկեղեցական պայքարի ստեղծած թոհուբոհով Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան գահին ապօրինութիւններով գրաւուելուն հետեւանքով, հայկական իրականութիւնը կը ելեկտրականանար, հայ հասարակութիւնը բաժնելով երկբեւեռ սրածայր զանգուածի։
Այդ խմորումներուն կիզակէտը բնականաբար Լիբանանը կ՛ըլլար, ուր Կիլիկիոյ կաթողիկոսութենէն զատ նաեւ կը գտնուէին հայկական կուսակցութեանց կեդրոնները, այդպիսով Պէյրութը դարձնելով սփիւռքահայութեան "մայրաքաղաքը"։
Հայկական իրականութեան այս զարգացումները զուգահեռաբար կ՛ընթանային Լիբանանի այդ օրերու վարչակարգին որդեգրած՝ բացարձակ արեւմտամէտ քաղաքականութեան հակադրուող ազգային-յառաջդիմական ուժերու պայքարի վերիվայրումներով, որոնք պիտի յանգեցնէին 1958-ի Լիբանանի վեցամսեայ քաղաքացիական պատերազմին։ Այդ պատերազմի վերջաւորութեան, երբ տեղական հակադիր ուժերը արդէն համաձայնելու մօտ էին, արտաքին դրդումով կը սկսէր հայկական հակադիր ուժերու միջեւ եղբայրասպանութիւնը, փորձելով զայն արդարացնել գաղափարական պայքարով։
Այդ ընթացքին կը սպաննուէին քանի մը տասնեակ հայորդիներ երկու կողմերէն, որոնց թիւը կը տատանի ըստ ոմանց մօտ չորս տասնեակի, իսկ ըստ այլոց անոր կրկնակիին չափով։ Հայ երիտասարդներ գետին կը փռուէին հայու փամփուշտով, գաղափարական սկզբունքայնութեան լոզունգով, հայկական թաղամասերու մէջ բաժանումներ կ՛ըլլային ըստ գաղափարական պատկանելիութեան, եւ զանազան շրջաններէ փոխադարձ արտաքսումներու հետեւանքով կը յառաջանային յառաջդիմական ու յետադիմական ղեկավարութեամբ ու զանգուածով թաղամասեր, երկար ժամանակ անհանդուրժողական վերաբերմունք ցուցաբերելով իրար նկատմամբ։
Թէեւ տարիներու թաւալքին հետ կիրքերը կը հանդարտէին, սակայն ազգային ցաւոտ այս պարագան չէր քննարկուէր հայ իրականութեան մէջ, Ցեղասպանութեան յիսնամեակի միասնական նշման մթնոլորտի հետեւանքով ստեղծուած ազգային համախոհութիւնը պահպանելու միտումով, մանաւանդ որ անկէ տաս տարիներ ետք՝ Ցեղասպանութեան վաթսունամեակին կը սկսէր Լիբանանի երկարատեւ քաղաքացիական պատերազմը, որ քարուքանդ պիտի ընէր երկիրը ու տարտղնէր ժողովուրդին կարեւոր մէկ մասը, մէջն ըլլալով լիբանանահայութեան մեծամասնութիւնը, մինչեւ այսօր անոր աշխարհիկ թէ հոգեւոր ղեկավարութեան կողմէ նոյնիսկ առանց ներողամտութեան սփոփիչ խօսք մը ըսելու եղբայրասպանութեան զոհերու հարազատներուն, զանոնք ձգելով անմխիթար վիճակի մէջ։
Արսէն
Յիշենք որ չկրկնենք
Շատ են նման դէպքեր սփիւռքեան շրջանին: Ուրիշին ձեռքին գործիք ըլալու ախտէն դեռ կը տառապինք, և դեր պիտի տառապինք այքան ատեն որ երկաթէ շերեփ չունինք : Ա'նպայման յուշարձան մը կերտենք1958ի զոհերու յիշատակին:
Reconciliation
Also, as a result of over-industrialization, we have environmental disasters of such large scale, that governments cannot deal with…
Anahid Shirinian Orlando
USA
Comments are closed.