KeghartAlan Whitehorn, Kingston, 6 December 2010
May was six months ago,
but it seems like last week.
I miss Yerevan.
The walks on Abovian,
past Artbridge Bookshop
to Republic Square;
then along North Avenue
to the shimmering waters and stones of the Cascade.
but it seems like last week.
I miss Yerevan.
The walks on Abovian,
past Artbridge Bookshop
to Republic Square;
then along North Avenue
to the shimmering waters and stones of the Cascade.
Alan Whitehorn, Kingston, 6 December 2010
May was six months ago,
but it seems like last week.
I miss Yerevan.
The walks on Abovian,
past Artbridge Bookshop
to Republic Square;
then along North Avenue
to the shimmering waters and stones of the Cascade.
but it seems like last week.
I miss Yerevan.
The walks on Abovian,
past Artbridge Bookshop
to Republic Square;
then along North Avenue
to the shimmering waters and stones of the Cascade.
Next, a gentle cooling walk amongst the trees,
as I meander along the rim parkland,
with its countless fountains
and outdoor cafes,
each filled with couples in earnest conversation.
I miss the espresso coffee
and intense discussions amongst the glorious roses at Cafe de Paris.
I still crave the crepes, sourj armenian and Jermuk
at the Moscow Cinema Jazzve Cafe.
It was a great place to meet a dear colleague.
On other occasions,
I treasured the precious quiet,
a time for reflection and writing
and contemplation of the intricacies of the Armenian alphabet.
I especially reminisce about the Ani Hotel,
my home away from home.
From morning to night and even beyond midnight,
the staff were amazingly kind and wise,
and soon became an extended family.
I felt like a distant uncle
giving advice and being helped in turn.
There is, of course,
one extraordinary restaurant,
Dolmama,
with its spices and flavours
that I still savour.
But it is the moving conversations that I remember best.
with its countless fountains
and outdoor cafes,
each filled with couples in earnest conversation.
I miss the espresso coffee
and intense discussions amongst the glorious roses at Cafe de Paris.
I still crave the crepes, sourj armenian and Jermuk
at the Moscow Cinema Jazzve Cafe.
It was a great place to meet a dear colleague.
On other occasions,
I treasured the precious quiet,
a time for reflection and writing
and contemplation of the intricacies of the Armenian alphabet.
I especially reminisce about the Ani Hotel,
my home away from home.
From morning to night and even beyond midnight,
the staff were amazingly kind and wise,
and soon became an extended family.
I felt like a distant uncle
giving advice and being helped in turn.
There is, of course,
one extraordinary restaurant,
Dolmama,
with its spices and flavours
that I still savour.
But it is the moving conversations that I remember best.
Above all,
I miss the special friends
from my adopted home.
In my mind,
I can still visualize the "singing" fountains of Republic Square.
It is another magically, warm night,
with dazzling lights and heartfelt or even soulful songs.
The gentle spray of water droplets,
gracefully descending from high above,
are silhouetted in the night sky.
Friends and families hug together
and enjoy the night.
Good night Hayastan,
Good night enkeruhi ev enker
Tsetesutyun.
Tsetesutyun.
Keghart
Keghart
Keghart
6 comments
Real Yerevan (Not Virtual)
Բանն այն է, որ Գագիկ Բեգլարյանը հենց նրանից է պահանջել Արամ Կանդայանի հետ հանդիպում, ինչն էլ ստացել է: Այսինքն՝ նախագահի աշխատակազմի ղեկավարը փաստացի ինքն է Գագիկ Բեգլարյանի ձեռքը հանձնել նախագահի աշխատակազմի արարողակարգի ծառայության աշխատակցին, այսինքն՝ իր աշխատակցին: Այլ կերպ ասած՝ Կարեն Կարապետյանն ինքն է կանաչ լույս վառել նախագահականն «ասպատակելու» բեգլարյանական արշավի առաջ: Ավելին, ըստ առկա տեղեկատվության, Բեգլարյանը հենց Կարեն Կարապետյանի ներկայությամբ է առաջին հարվածը հասցրել Արամ Կանդայանին, որին հետո տարել է իր «հայրենի» Մետաքս ու դաժան ծեծի ենթարկել: Եվ այս պարագայում առնվազն տարօրինակ է, որ Գագիկ Բեգլարյանի արարքը չի ներվում, իսկ նրա համար «եղնիկ» ոտքի հանած «որսապետի» դերում հայտնված Կարեն Կարապետյանի արարքը ներվում է: Մինչդեռ առկա է նաև տեղեկություն, որ Բեգլարյանից առաջ հենց Կարեն Կարապետյանն է Սերժ Սարգսյանից ներողություն խնդրել իր սխալի համար և հրաժարականի դիմում գրելու պատրաստակամություն հայտնել: Բայց նա, ի տարբերություն Գագիկ Բեգլարյանի, ներվել է:
Ըստ երևույթին, նախագահի նստավայրում առանձնահատուկ ներողամիտ վերաբերմունք ունեն Կարեն Կարապետյանի հանդեպ, քանի որ նրան կարծես թե ամեն ինչ է ներվում, ինչի վկայությունն էր նաև այն, որ Կ. Կարապետյանը շաբաթներ առաջ բավականին վիրավորական տոնով էր խոսել «Նաիրիտ» գործարանի բանվորներից մեկի հետ՝ նրան անվանելով «համբալ»: Կարապետյանին և՛ դա ներվեց, և՛ ներվում է սեփական աշխատակցին Գագիկ Բեգլարյանի ձեռքը տալը, նախագահի նստավայրի վրա Բեգլարյանի գրոհի առաջ «դարպասները» բացելը: Այլ կերպ ասած՝ առնվազն տարակուսելի է, որ նախագահականի վրա գրոհը չի ներվում, իսկ նախագահականի «բանալիները» հանձնելը ներվում է: Իսկապես, անմեկնելի են Հայաստանի իշխանության որոշումները:
A wonderful poem, reflecting
A wonderful poem, reflecting the whole picture of Yerevan in May.
Hope to see you soon in Armenia again.
Mafiagan Yerevan
Mafiagan Yerevan – 2
«Օպերային համերգից հետո տեղի ունեցած ծեծը Երեւանի քաղաքապետի վրա ծանր նստեց. Նա զրկվեց պաշտոնից»:
Այս վերնագրով հոդված են հրապարակել մի շարք ամերիկյան լրատվամիջոցներ, այդ թվում The Washington Post-ը, CBSnews-ն ու ABCnews-ը՝ հղում անելով Associated Press-ին: «Օպերան այնքան էլ հեռու չի գնացել մելոդրամայից, սակայն մեծ մասամբ դրանցում չեն մասնակցում պաշտոնատար անձինք: Երեւանի քաղաքապետը հրաժարական է տվել չորեքշաբթի օրը, երբ վիճաբանության ժամանակ հարվածել է Հայաստանի նախագահի աշխատակազմի աշխատակցի դեմքին: Իսկ վիճաբանությունը ծագել է Պլասիդո Դոմինգոյի համերգի ժամանակ նստելու տեղի համար:
Ամենավատն այն է, որ նա եղել է նախագահի աշխատակազմի արարողակարգի բաժնի աշխատակից: Հայկական լրատվամիջոցների համաձայն, Բեգլարյանը կռիվ է սկսել, երբ իմացել է, որ արարողակարգի աշխատակիցը խնդրել է իր կնոջը համերգի ժամանակ փոխել տեղը, քանի որ վերջինս նստած է եղել երկրի նախագահ Սերժ Սարգսյանի կողքի նստարանին:
Պարզ չէ, թե իրականում ինչին էր ավելի շատ ձգտում Բեգլարյանի կինը. Նստել նախագահի կողքի՞ն, թե՞ լսել իսպանացի տենորի համերգը»,- գրել են ամերիկյան լրատվամիջոցները: Իր հերթին, BBC-ի կայքում հայտնվել է հոդված հետեւյալ վերնագրով. «Երեւանի քաղաքապետը հարվածել է նախագահի օգնականին Դոմինգոյի համերգի պատճառով»: «Նշվում է, որ քաղաքապետը շատ էր ձգտում նրան, որ իր կինը նստի նախագահի կողքին»,- ասված է հոդվածում:
Դոմինգոյի ոտքը կոտրվեր՝ էս կողմերի վրա չերեւար…
1. Դասական երաժշտությունն ազդում է մեր իշխանավորների հոգեբանության վրա եւ կործանարար հետեւանքներ ունենում ներիշխանական հարաբերություններում: Այդքան «ռաբիզ» համերգների ներկա եղան Սերժ Սարգսյանը, առաջին տիկինը եւ իշխանական ընտրանին: Ինչո՞ւ, ասենք, Սերովի կամ մյուսների ժամանակ նման աղմկոտ պատմություններ չեղան:
2. Ազապ քաղաքապետը էս տեսակ պատմության մեջ չէր ընկնի, ձեռքերին ազատություն չէր տա ու Սերժ Ազատիչի հետ խնդիրներ չէր ունենա: Այնպես որ, Երեւանին ամուրի քաղաքապետ է պետք:
http://www.hraparak.am/2010/12/10/rasizm-dasakan-hamergic-heto-kam-mi-chapalaxi-patmutyun/
Standard Presidential Provocator
About who is in reality Aram Kandayan, who was beaten up by Yerevan Mayor "Chorni Gago" (Black Gago), read @:
http://www.chi.am/news/101210/10121011.htm
Comments are closed.