The open book so rarely read; Dedicated to the memory of Hagop Angaladian

My childhood friend, Hagop Angaladian was born in Beirut on April 6th, 1957.  He is the son of Onnig and Dikranouhi Angaladians.  In Beirut, he attended the AGBU Yervant Demirdjian Kindergarten and Elementary School, and then graduated from the AGBU Hovagimian Manoogian High School. He was a member of the AGBU scouting movement and served as a scoutmaster.  He was also a member of the editorial team of the youth section of Khosnag, the AGBU periodical, where he took on the duties of graphic artist and artistic editor.  In 1976 he moved to Montreal, Canada and graduated in 1980 from Concordia University as a civil engineer.

My childhood friend, Hagop Angaladian was born in Beirut on April 6th, 1957.  He is the son of Onnig and Dikranouhi Angaladians.  In Beirut, he attended the AGBU Yervant Demirdjian Kindergarten and Elementary School, and then graduated from the AGBU Hovagimian Manoogian High School. He was a member of the AGBU scouting movement and served as a scoutmaster.  He was also a member of the editorial team of the youth section of Khosnag, the AGBU periodical, where he took on the duties of graphic artist and artistic editor.  In 1976 he moved to Montreal, Canada and graduated in 1980 from Concordia University as a civil engineer.

The same year, he married Salpi Bechlian, they were graced with two daughters, Alik and Patil. Afterwards, Hagop immediately embarks on a professional career and soon founds his own consulting firm working on contracts of the Canadian International Development Agency (CIDA), The World Bank, and various development agencies of Western countries as well as the UN. Furthermore, he develops a unique expertise and becomes a global authority in implementing governmental and other public procurement mechanisms and systems, specifically geared to fight corruption and fraud in developing countries. [See video clip below] His professional duties take him to travels across all the continents.

In 1997, in recognition for his dedicated contribution to the improvement of their country, the government of the Republic of Malawi grants Hagop the title of Honorary Consul of Malawi in Montreal.  Hagop performs his duties exemplarily for ten uninterrupted years.

He is the founder and executive director of the world’s first university level program in public procurement, the International Institute of Public Procurement at Rejkjavik University in Iceland.

For most of his adult life, Hagop has been an ardent member of the Armenian Democratic Liberal Party, the ADL.  In the last couple of years, he took on the task of modernizing the communication infrastructure of the party with modern Internet based tools.  He was also the vice president of the Canadian East Coast Executive Committee of the ADL, and since May of this year, he was a member of its Central Committee.

In December 2008, and in recognition for his long and dedicated service to the party, the Central Committee of the ADL honored him with its highest award of “Exemplary Party Member”.

Hagop has also been the very diligent treasurer of the Parish Council of St. Gregory the Illuminator Cathedral, as well as an active and contributing member of the Canadian Executive Committee of the All-Armenia Fund, where he served to date as its vice-president.

And so, first a talented artist, then an engineer, a husband, a father, a party leader, a world class professional, international traveler, a national public figure, a lecturer, a contributor to numerous important national projects, a diplomat, and in the last few years, also a talented chronicler. The biography appears deceivingly concise for so many achievements, because Hagop Angaladian could never be actually confined into any standard definition.

Who is Hagop Angaladian? It is a question that has sometimes even caused anxiety to many.  As only a privileged and lucky few have had the opportunity to truly know the person behind the name.

During the bloodiest moments of the Artsakh war of liberation, when Armenia was still suffering heavily from the casualties of the great earthquake of 1988, a message of hope came from the coldest places on this globe. The Armenian Medical Association of Canada, decided to extend a hand of assistance to all the Armenian warriors on the front.  They wanted to make them realize that on the other side of the planet, the hearts of Armenians were beating in unison with those of their fighting kin and that they would never be alone.

Those honorable members who were in position of authority at the time and who participated in the meetings can bear witness to the details that went on.  But the point is that at that time, it was decided to send to all 5000 freedom fighters a battlefield first aid kit which would bear an inscription in Armenian “from your Canadian compatriots”. Speed of execution was of the essence. Apart from the administrative tasks and the fundraising efforts, it was necessary to decide what the contents of that kit should be, to find an appropriate supplier, to negotiate with them and to sign a contract.  The more difficult task was to receive the goods, and then transport them under battle conditions to Artsakh and finally to deliver to the proper authorities responsible for the Artsakh liberation army.

Armenians around the world were living a historically unique unity of purpose at the time; because with the bloody liberation of every single square meter of land, the whole of our nation was realizing that this was a victory of our collective identity. I was living my personal moments of joy, because the person in charge of the first part of the above-mentioned mission was my wife, Datevik.  And the person who would deliver to our heroic troops the message of hope and support of Canadian Armenians would be the oldest friend I had from my childhood, Hagop Angaladian.

No one else could do what Hagop did in those logistically challenging conditions.  Hagop had already delivered a very large supply of medications to Armenia in the months following the earthquake, and was once again extending his abilities to help his people.  These are historically relevant incidents for posterity.  This is Hagop Angaladian who, once again, delivered on his promise.

Hagop’s intellectual and creative trajectory started at a very early age.  As an adolescent, he had already accomplished what would actually remain to be the lifelong dream of many adults. In Lebanon, at the tender age of sixteen, he had already won twice the drawing prize of Fabriano, the famous Italian producer of artists’ stationary and sketching materials.  He was therefore awarded two monthly sojourns in some of Italy’s top art academies where he further developed his talents under the tutelage of some of the master teachers of the time.

Furthermore, he was the first and to my knowledge the only artist who created a completely new artistic form, that of leather color mosaics. An art, which unified his creative drive, with his meticulous and patient dedication to the minute pieces that he needed to carve out and then paste together to create not only graphical wonders, but also new techniques.  And this, even before turning seventeen. This is Hagop Angaladian.

And can one say about his ability to dream and to implement? I still remember from our scouting days when the most complicated and yet the most wondrous scouting constructions with logs and knots and rope weavings would emerge from his mind.  Even in those days he had a special love for the architectural accomplishments of Montreal. I remember well when during a leadership camp he challenged us to build a free-standing geodesic sphere of about 10 meters high.  It was very difficult to bring the structure up, and when we would falter Hagop would encourage us by saying:” Guys, the real one is in Montreal and it is 75 meters high, this one is just a small ball with part of it submerged in the ground”.

His ability to dream big and to have the courage to pursue them was truly extraordinary.  Today more than ever, we need, as a collective, to dream those wondrous dreams.  Here is what he told me last year when we were discussing the affairs of the Armenian Church: “Today, the Armenian Church can only justify its existence if it can force the international Christian institutions to recognize our millions of Genocide victims as martyred saints.  It is this beatification that would be the greatest contribution by the Armenian Church to our cause, and this is within their sphere of abilities.  They have to realize this and work hard at it and it can be done.” This was Hagop Angaladian.
 
Hagop Angaladian is a wonderful book whose pages were open to everyone, yet there were only a handful that was interested in reading its glorious contents.  Because to read Hagop, one had to forget any shades of grey.  For him, everything was clear and in black and white.  Either one had to accept the truth which was shining like a ray of sunlight, or one had to call him an unbendingly stubborn man.  Either one would recognize the works of art produced by his amazing talent, which could be on par in their depth with the best, or he would be considered a snob. Hagop never had time for the superficial.  This was Hagop Angaladian.

During the past few years, Hagop’s achievements were augmented by his talent for writing. His literary works came with a fresh breath and expressed the concerns and desires of the world citizen. While his preferred genres were satire and travelogues, his amazing observations shook the reader with their depth; because like everything else, Hagop also had a lot to say as a writer.  Each of his letters is a gem of concentrated emotions and thoughts. Here is what he wrote to me in November of 2007.

It was recently announced that the Armenian Genocide Museum of America was to open in Washington D.C. two blocks east of the White House, at the corner of 14th and G Streets.   Enchanted by this news, somebody announced on an email forum: “What a nice way to start a Sunday! Thank you!  I'm planning to scan my late father's orphanage pictures and forward it to them. I already notified a friend to do the same with her father's diary of his experiences as an orphan. I would suggest that each individual with precious family mementos to contribute”.

During the late 1800s and early 1900s, i.e. during the same time our grandfathers and parents were suffering under the Turkish atrocities (as it was not called Genocide at the time!) it was a common practice for the Natural Museum of History of New York, to exhibit live people as representatives of our human ancestry.  As such, they have exhibited representatives of African and Amazonian tribes, pigmies from Australia, etc.  My father had no pictures from his orphanage years, thus I cannot scan anything.  I also cannot scan his memories or his or my mind.  Therefore, I have decided to offer myself for an exhibit as a Memento Vivo and as a Genocide victim. I suggest we all take turns.

This is truly Hagop Angaladian.

There is a long-billed nectar-eating bird that lives in the tropical forests of Madagascar whose scientific name is Souïmanga angaladian. This is of course impossible to be a coincidence.  The bird was named by the German zoologist Muller who lived in the second half of the 18th century.

To name the bird as such, the scientist must have been really impressed by Hagop’s ancestor, whom he might have met under who knows what circumstances. And so, there are now thousands of Angaladians that soar every day to the sky and feed on divine nectar.

Exactly as Hagop’s soaring spirit.

This was and will forever be Hagop Angaladian.

Յակոբ Անկալաթեան ծնած է Պէյրութ  1957ի Ապրիլի 6ին: Որդին է Օննիկ եւ Տիգրանուհի Անկալաթեաններու: Յաճախած է տեղուոյն ՀԲԸՄի Երուանդ Տեմիրճեան մանկապարտէզն ու նախակրթարանը, ապա աւարտած է ՀԲԸՄի Յովակիմեան Մանուկեան երկրորդական վարժարանը: Լիբանանի մէջ ան մաս կազմած է ՀԲԸՄի սկաուտական շարժումին, եղած է սկաուտապետ, նոյնպէս մաս կազմած է ՀԲԸՄի Խօսնակ պարբերաթերթի պատանեկան բաժնի խմբագրութեան եւ ստանցնած է անոր պատկերայարդարման եւ արուեստի բաժինը: 1976ին կը փոխադրուի Մոնթրէալ Գանատա  եւ  1980ին կը վկայուի Գոնգորտիա Համալսարանէն որպէս շինարարական ճարտարագէտ:

Նոյն տարին կ'ամուսնանայ Սալբի Պեշլեանի հետ եւ կը բախտաւորուին երկու շնորհալի դուստրերով, Ալիք եւ Փաթիլ:

Անմիջապէս կը լծուի մասնագիտական աշխատանքի եւ շուտով կը հիմնէ իր խորհրդակցական գրասենեակը եւ մասնագիտական աշխատանք կը տանի Գանատայի Միջազգային Օգնութեան Գրասենեակին, Համաշխարհային Դրամատան, եւ ՄԱԿի ու այլազան միջազգային զարգացման գրասենեակներու ծրագրերու իրագործման ի խնդիր: Աւելին, յատուկ կերպով կը մասնագիտանայ եւ կը դառնայ միջազգային գլխաւոր անուններէն մին կառավարական եւ պետական գնման միջոցներ ստեղծելու մէջ, ի մասնաւորի երրորդ աշխարհի պետութիւններու մէջ կաշառակերութան եւ զեղծարարութեան դէմ պայքարելու համար:  Աշխատանքի գծով ճանապարհորդութիւններ կը կատարէ դէպի երկրագունդի բոլոր ցամաքամասերը:

1997ին, Մալաուիի կառավարութիւնը առ ի գնահատանք իր տարած նուիրեալ աշխատանքին, զինք կը պատուէ Մալաուիի Հանրապետութեան Պատուոյ Հիւպատոսի տիտղոսով: Այդ պաշտօնը Յակոբ բարեխղճօրէն կը վարէ տասը տարիներ անընդմէջ:

Հիմնադիր եւ Վարիչ Տնօրէնն է աշխարհի առաջին կառավարական գնման համալսարանական դասընթացքներու ինստիտուտին (International Institute of Public Procurement) Իսլանտիայի Ռեյքյավիքի Համալսարանին մէջ:

Երիտասարդ տարիքէն Յակոբ Անկալաթեան ժրաջան անդամ եղած է Ռամկավար Ազատական Կուսակցութեան: Վերջին երկու տարիներուն ստանցնած էր զայն համակարգչային կատարելագործուած միջոցառումներով օժտելու պարտականութիւնը: Փոխ ատենապետն էր ՌԱԿի Գանատայի Ատլանտեան Ափի Շրջանային Գործադիր Վարչութեան եւ այս տարուան Մայիսէն ի վեր, մաս կը կազմէր անոր Կեդրոնական Վարչութեան:

2008ի Դեկտեմբերին, եւ առ ի գնահատանք իր երկարամեայ եւ նուիրեալ կուսակցական աշխատանքին, ՌԱԿի Կեդրոնական Վարչութիւնը զինք պատուեց 'Օրինակելի Կուսակցական'ի բարձրագոյն շքատիտղոսով:

Յակոբը եղած է նաեւ աչալուրջ գանձապահը Ս. Գրիգոր Լուսաւորիչ Եկեղեցուոյ Ծխական Խորհուրդին, ինչպէս նաեւ գործօն ու հաւատաւոր անդամ Գանատայի Հայաստան Համահայկական Հիմնադրամի ուր կը վարէր անոր փոխ-ատենապետի պաշտօնը:

Այսպէս ուրեմն, նախ շնորհալի արուեստագէտ, յետոյ ճարտարագէտ, ամուսին, հայր, կուսակցական ղեկավար, միջազգային մակարդակի մասնագէտ, համաշխարհային ճանապարհորդ, ազգային գործիչ, դասախօս, այլազան ազգանուէր ծրագիրներու մեկենաս, հիւպատոս եւ վերջին քանի մը տարիներուն նոյնպէս տաղանդաւոր քրօնիկագիր: Կենսագրականը յամառօտ կը թուի, բայց այդ շատ խաբուսիկ է, որովհետեւ Յակոբ Անկալաթեանը չսահմանուող անձնաւորութիւն մը եղած է իր մանկութենէն ի վեր:

Ո՞վ է Յակոբ Անկալաթեանը, հարցում մը որ շատերուն մտահոգութիւն անգամ պատճառած է երբեմն, որովհետեւ միմիայն հազուագիւտ մտերիմներ ունեցած են բախտաւորութիւնը ճանչնալու իսկական անձը որ կը գտնուէր անունին ետին:

Արցախեան ազատագրական պայքարի թեժ րոպէներուն, երբ Հայաստան դեռ տակաւին ծանրօրէն կը կոտտար աշխարհակործան երկրաշարժի ցաւերէն, Հիւսիսային ցամաքամասի բեւեռամօտիկ մեր քաղաքին մէջ, Գանատայի Հայ Բժշկական Միութիւնը կ'ուզէր օգնութեան ձեռք մեկնել ճակատի պատնէշին վրայ գտնուող հայ մարտիկներուն եւ անոնց զգացնել թէ աշխարհի միւս ծայրին, հայ սիրտը կը փափախէր իրենց հետ միասնաբար եւ թէ իրենք բնաւ երբեք առանձին չէին:

Անոնք որոնք պաշտօնի վրայ կը գտնուէին այն օրերուն, եւ պատիւ իրենց բոլորին, եւ անոնք որոնք մասնակից եղած են ժողովներուն, կրնան վկայել մանրամասնութիւններուն մասին, սակայն կարեւորը այն էր թէ որոշում կայացուեցաւ բոլոր 5000 մարտիկերուն ուղարկել առաջին օգնութեան ռազմադաշտային գօտեպայուսակ մը (battlefield first aid kit) որոնց վրայ արձանագրուած պիտի ըլլար հայերէնով «ձեր գանատայի հայրենակիցներէն»: Աշխատանքը կ'ակնկալէր արագ շարժիլ, վարչական եւ դրամահաւաքի գործէն զատ, անհրաժեշտ էր նախ եւ առաջ որոշել գօտեպայուսակին պարունակութիւնը, գտնել մատակարարող հաստատութիւն մը, բանակցութիւններու մէջ մտնել անոնց հետ, ստորագրել համաձայնագիր մը, իսկ երկրորդ եւ աւելի խրդին հարցը ապրանքը ստանցնելն էր, զայն փոխադրել եւ յանձնել Արցախի բանակի պատասխանատու մարմիններուն:

Այդ օրերուն, հայ ժողովուրդը ի սփիւռս աշխարհի, կ'ապրէր ազգովին միասնաբար եւ ամէն մէկ քառակուսի մեթրին արիւնոռոգ ազատագրումով ազգային գիտակցութեան յաղթանակ մըն էր որ կ'արձանագրուէր:  Ա'յդ օրերուն, ես կ'ապրէի ցնծութեան պահեր, որովհետեւ վերոյիշեալ աշխատանքին առաջին մասին գլուխը անցած էր կինս՝ Տաթեւիկը, իսկ 5000 ազատամարտիկներուն գանատահայութեան խրասուխանքի եւ գօտեպնդման նուէրը պիտի հասցնէր իմ մանկութեան ամենահին ընկերս ու բարեկամս՝ Յակոբ Անկալաթեանը:

Ուրիշ ո'չ ոք կրնար կատարել Յակոբին կատարածը այդ դժուարին եւ պատերազմական պայմաններուն տակ: Յակոբը արդեն իսկ դեղօրայքի հսկայաքանակ առաքում մը յաջողցուցած էր երկրաշարժին յաջորդող ամիսներուն եւ ահա կրկին անգամ մը օգնութեան ձեռք կը մեկնէր իր ժողովուրդին: Ահաւասիկ հայոց պատմութեան անցնելիք դրուագներ: Ահա ա'յս էր Յակոբ Անկալաթեանը որ, ինչպէ'ս միշտ, կրկին բծախնդրօրէն կատարեց իր խօստումը:

Յակոբին մտաւորական եւ ստեղծագործական ճանապարհը սկսաւ իր փոքր հասակէն: Դեռ պատանի՝ ան արդեն իսկ իրագործած էր այն ինչ որ կը մնայ կեանքի երազը շատ մը չափահասներու:  Կրկնակի մրցանակակիրն էր իտալական գծագրական պիտոյքներու եւ թուղթի արտադրութեան հռչակաւոր Ֆապրիանօ ընկերութեան Լիբանանի մէջ կայացուցած նկարչական մրցոյթին եւ դեռ տասնըվեցամեայ, երկու անգամ մէկական ամիս անցուցած էր Իտալիոյ այլազան նկարչական ակադեմիաներու մէջ ուր իր ձիրքերը զարգացուց աշակերտելով իր ժամանակի լաւագոյն իտալացի ուսուցիչներուն:  

Աւելին, առաջին եւ տակաւին միակ արուեստագէտն է որ ստեղծեց ամբողջութեամբ նոր կերպարուեստ մը, գունաւոր կաշիներու մոզայիքի արուեստը որ կը միացնէր թէ' իր ստեղծագործական տաղանդը եւ թէ' իր համբերատար եւ երկարաշունչ նուիրուածութիւնը մանրակտորներու այդ արուեստին, ստեղծելով արտայայտչական նոր թեքնիքներ:  Եւ ա'յս դեռ չթեւակոխած իր կեանքի տասնըյօթներորդ տարին:  Ահա ա'յս է նաեւ Յակոբ Անկալաթեանը:

Իսկ ի՞նչ ըսել Յակոբին երազելու եւ իրագործելու կարողութեան մասին:  Կը յիշեմ զինք իր սկաուտական օրերէն երբ ամենէն խրդին եւ նոյնպէս ամենէն փառահեղ կապերու եւ կոճղերու կառոյցները կը յղացուէին իր միտքին մէջ: Այն տարիներուն իսկ՝ յատուկ սէր ունէր Մոնթրէալի ճարտարապետական հրաշալիքներուն հանդէպ: Լաւ կը յիշեմ թէ ինչպէս 1974ին, խմբապետական բանակումը մը ընթացքին, իր մարտահրաւէրով լծուեցանք շինելու կոճղերէ եւ պարաններէ կառուցուած տասը մեթր բարձրութեամբ գունդ մը: Կառոյցը շատ դժուար էր ոտքի կանգնեցնելը եւ երբ կը վհատէինք, Յակոբ մեզ խրախուսելով կ'ըսէր. «Տղա'ք, ասոր իսկականը Մոնթրէալ կը գտնուի եւ 75 մեթր է բարձրութիւնը, ասիկա պարզապէս պզտիկ գնդակ մըն է որուն մէկ մասը հողին մէջ է»:

Մեծ երազներու իր այս կարողութիւնը եւ մանաւանդ զանոնք իրագործումի ճանապարհ հանելու հանդէպ իր խիզախութիւնը ուրիշ եզակի երեւոյթ մըն է:  Որովհետեւ այսօր, որպէս հաւաքականութիւն, մենք ամենէն շատ պէտք ունինք հրաշակերտ երազներու:  Ահաւասիկ թէ ինչ ըսաւ ինծի երբ անցեալ տարի կը խօսակցէինք հայ եկեղեցուոյ հարցերու մասին. «Հայաստանեայց եկեղեցին այսօր կրնայ ինքզինք միմիայն արդարացնել եթէ յաջողի միջազգային քրիստոնէականութեան պարտադրել ճանաչումը մեր միլիոնաւոր նահատակներուն որպէս հաւատքի համար մարտիրոսացած սուրբեր: Այդ սրբադասութեան մէջ պիտի ըլլայ անոր խոշորագոյն նպաստը մեր դատին համար եւ ա'յդ իր կարողութեան սահմաններուն մէջ է: Պէտք է ասոր անդրադառնալ եւ այս նպատակին համար աշխատիլ»:  Ահա ա'յս էր նոյնպէս Յակոբ Անկալաթեանը:

Յակոբ Անկալաթեանը հոյակապ գիրք մըն է որուն էջերը բաց եղան միշտ, սակայն միայն քիչերն էին որ հետաքրքրուած էին անոնց պարունակութեամբ: Որովհետեւ, կարդալու համար Յակոբը պէտք էր զանց առնել մոխրագոյնը: Յակոբին համար ամէն ինչ յստակ էր սեւին եւ ճերմակին պէս: Կա'մ պիտի ընդունուէր ճշմարտութիւնը, որ արեւին նման կը ճաճանչէր, կամ ալ պիտի զինք յամառ կոչէին: Կա'մ պիտի ճանաչուէր իր տաղանդը որուն արտադրած արուեստի գործերը իրենց խորութեամբ կրնան մրցիլ լաւագոյններուն հետ, կամ ալ զինք մեծամիտ պիտի յորջորջէին: Յակոբը բնաւ ժամանակ չունէր վատնելու մակերեսայինով: Ա'յս է Յակոբ Անկալաթեանը:

Վերջին տարիներուն, Յակոբին նուաճումներուն վրայ նաեւ աւելցաւ իր գրողի շնորհքը:  Իր գրական գործերը հանդէս եկան թարմ շունչով եւ արտայայտեցին աշխարհաքաղաքացիին մտահոգութիւններն ու իղձերը: Երգիծականն ու ճանապարհորդագրութիւնը եղան իր նախընտրած գրականական նիւթերը, սակայն իր բոլոր հոյակապ դիտարկումները անզուգական են իրենց ցնցիչ խորութեամբ, որովհետեւ Յակոբը միշտ հանդէս եկաւ որպէս կարեւոր ըսելիք ունեցող մը:  Իր նամակներուն իւրաքանչիւրը գոհար մըն է խտացուած զգացումներու եւ մտածումներու: Ահաւասիկ ինչ կը գրէր ինծի անգլերէնով 2007ի Նոյեմբերին.

It was recently announced that the Armenian Genocide Museum of America was to open in Washington D.C. two blocks east of the White House, at the corner of 14th and G Streets.   Enchanted by this news, somebody announced on an email forum: “What a nice way to start a Sunday! Thank you!  I'm planning to scan my late father's orphanage pictures and forward it to them. I already notified a friend to do the same with her father's diary of his experiences as an orphan. I would suggest that each individual with precious family mementos to contribute”.

During the late 1800s and early 1900s, i.e. during the same time our grandfathers and parents were suffering under the Turkish atrocities (as it was not called Genocide at the time!) it was a common practice for the Natural Museum of History of New York, to exhibit live people as representatives of our human ancestry.  As such, they have exhibited representatives of African and Amazonian tribes, pigmies from Australia, etc.  My father had no pictures from his orphanage years, thus I cannot scan anything.  I also cannot scan his memories or his or my mind.  Therefore, I have decided to offer myself for an exhibit as a Memento Vivo and as a Genocide victim. I suggest we all take turns.

Ահա ա'յս է Յակոբ Անկալաթեանը:  

Մատակասքարի արեւեդարձային անտառներուն մէջ, գոյութիւն ունի երկարակատուց նեկտարակեր թռչուն մը, որուն գիտական անունն է Souïmanga angaladian: Այս անուանումը անկարելի է որ զուգադիպութիւն մը ըլլայ: Թռչունը անուանակոչողը եղած է Գերմանացի կենդանաբան Միւլլերը որ ապրած է 18րդ դարու երկրորդ կիսուն:

Որքան տպաւորուած պէտք էր ըլլար եւրոպացի գիտնականը Յակոբին  այդ նախահօրմով որուն հանդիպած էր ո՜վ գիտէ ինչպիսի պայմաններու տակ, որ իր կենդանական աշխարհի գիւտերէն մին կոչեց անոր մականունով:  Եւ ահա այսօր հազարաւոր Անկալաթեաններ կը ճախրեն ամէն օր երկինքին բացերը եւ կը սնուին աստուածային նեկտարով:

Ճիշդ Յակոբին ճախրող ոգիին պէս:

Ահա այս եղաւ ու պիտի ըլլայ մի'շտ Յակոբ Անկալաթեանը: