KeghartDr. Zareh Ouzounian, Toronto, 2 November 2012
Dr. Ouzounian's article is published as guest editorial. Ed.
Many thought this could never happen.
Yet we all WANTED this to happen.
The winds of change are finally blowing in Armenia.
The pre-independence years and the initial following years saw an Armenian people energized by statehood, excited by independence, and full of hope for a better future. And a lot was achieved, including winning a war against all odds. Anyone who had the opportunity of visiting Armenia in those early days of independence will remember that despite very dire economic conditions, there was “something” in the air, there was energy, hope, and excitement.
Dr. Zareh Ouzounian, Toronto, 2 November 2012
Dr. Ouzounian's article is published as guest editorial. Ed.
Many thought this could never happen.
Yet we all WANTED this to happen.
The winds of change are finally blowing in Armenia.
The pre-independence years and the initial following years saw an Armenian people energized by statehood, excited by independence, and full of hope for a better future. And a lot was achieved, including winning a war against all odds. Anyone who had the opportunity of visiting Armenia in those early days of independence will remember that despite very dire economic conditions, there was “something” in the air, there was energy, hope, and excitement.
Unfortunately, the picture has changed since. The colors have faded. Despair has replaced hope. Our record in recent years is less than satisfactory when it comes to governance, transparency, democracy, environment, equal opportunity, and civic rights. These concerns, along with an exponential growth of corruption, and the lack of hope for change are the main causes for an unprecedented number of Armenians leaving their ancestral land, emigrating mainly to Russia, the Americas and Western Europe for a better life. If it continues at this rate, this hemorrhage will potentially pose an existential question for Armenia because demographics are such a fundamental sine qua non factor of statehood.
Even Azerbaijan's president Ilham Aliyev alluded recently to this catastrophe, as reported by Naira Hayrumian in Lragir.am. Armenia is losing its citizens to emigration to the tune of over 100,000/year!
However, alongside this bleak picture, there seems to emerge a new glimmer of hope. We are witnessing the birth of a call for a “New Order”. A significant number of Armenian citizens from all walks of life are starting to voice their refusal of the status quo. Several grass-root movements are emerging to reclaim their hope, their dignity, and their national and individual aspirations. Ecological, cultural, heritage, political reform (e.g. the Sardarapat Movement), civic rights, several groups are getting organized at the grass-root level with the stated objective of creating a more equitable, more harmonious, and more transparent society.
These various groups, also known as “activists”, or “civic rights movements” have been registering small victories, one small battle at a time. Their most recent success stories include the salvaging of the Trchkan waterfall from the construction of a power plant at that site, the preservation of green space in downtown Yerevan known as Mashtots purak, and the resignation of Member of Parliament Ruben Hairapetyan following the murder of an innocent man, Vahe Avetyan, in Hairapetyan's Harsnakar restaurant. Likewise, their sustained efforts have succeeded in creating a high-profile media exposure for the plight of the Teghout wild forest and surrounding villages facing extinction because of a proposed mega copper-mining project. The audience of these "civic movements “ is growing steadily, and their voices are getting louder. Their collective actions have the potential of initiating a real metamorphosis of the Armenian psyche, and possibly nothing short of a real Renaissance of the Armenian society.
These collective concerns, as well as the emerging new voices with their accompanying hopes and demands of a civil society, belong to the whole Armenian Nation, in the Diaspora as well as in Armenia and Artsakh. If we truly believe in the “One Nation” concept, we cannot stay on the sidelines of these proposed reforms. While it is true that change can occur only from within (Armenia), it is also true that the Diaspora can play a crucial role in the search for more transparency, justice, and accountability.
This is the time for the Diaspora to stand-up with our people, this is the time for the Diaspora to reflect and return to the very fundamentals that guided the creation of all our political parties, churches, benevolent groups, and other institutions. This is the time to refrain from political manoeuvering, influence-peddling and power struggles that have misdirected our Diaspora’s actions in recent years, thus becoming part of the problem. This is the time to think of new and more principled strategies to try and become part of the solution. This is the time to stop playing “small p” politics and to defend the principles for which all our institutions were created.
As much as these civic movements need the Diaspora, the Diaspora equally needs this metamorphosis. It is a symbiotic relationship. The Diaspora can only benefit. It will be re-energized and will become stronger, and certainly more credible as it embraces more transparency, more accountability, and more principle-guided policies. The alternative to this path can only lead to dire consequences for the Armenian Nation, within Armenia, and in the Diaspora.
This is the time to heed the call of the People.
This is the time to stand on the right side of history.
The winds of change may not blow again soon if we miss this opportunity.
Փոփոխության քամի
Շատերը կարծում էին, թե սա իրականություն չի դառնա.
Այդուհանդերձ, մենք բոլորս ՑԱՆԿԱՑԱՆՔ, որ սա իրականություն դառնա:
Փոփոխությունների քամին վերջապես փչում է Հայաստանի կողմը:
Անկախությանը հաջորդած տարիներին և անկախության սկզբնական շրջանում հայ ժողովուրդը ոգեշնչված էր պետականությամբ, խանդավառված անկախությամբ և լիահույս` ավելի լավ ապագայի նկատմամբ: Եվ շատ բանի հասավ` անհավանական հաղթանակ տանելով անգամ պատերազմում: Բոլոր նրանք, ովքեր բախտ են ունեցել անկախության առաջին օրերին Հայաստան այցելելու, կհիշեն, որ անկախ ծանր տնտեսական պայմաններից, ինչ-որ բան կար օդում, կորով կար, հույս կար և հուզմունք:
Ցավոք, պատկերը փոխվեց և գույները խամրեցին: Հույսին փոխարինեց հիասթափությունը: Մեր առաջընթացը վերջին տարիներին բավարարից էլ ցածր է, երբ խոսում ենք կառավարման, թափանցիկության, ժողովրդավարության, շրջակա միջավայրի, հավասար հնարավորությունների և քաղաքացիական իրավունքների մասին: Այս մտահոգությունները, արագորեն աճող կոռուպցիայի հետ մեկտեղ, ինչպես նաև փոփոխությունների նկատմամբ անհավատությունն են այն հիմնական պատճառները, որոնք լավ կյանք գտնելու նպատակով հայությանն իր հայրենի երկրից դրդում են աննախադեպ չափերի հասնող արտագաղթի` առավելապես դեպի Ռուսաստան, Հյուսիսային և Հարավային Ամերիկաներ ու Արևմտյան Եվրոպա: Եթե սա շարունակվի նույն տեմպերով, ապա այս արյունահոսությունը կարող է Հայաստանի առջև գոյության խնդիր դնել, քանի որ ժողովրդավարությունը պետականության պարտադիր պայման է:
Անգամ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը վերջերս հղում կատարեց այս աղետի վրա, ինչի մասին նշեց Նաիրա Հայումյանը Lragir.am էլեկտրոնային թերթում: Հայաստանը տարեկան կորցնում է 100.000 բնակիչ:
Այդուհանդերձ, այս մռայլ պատկերից զատ, կարծես հույսի նոր նշույլներ են երևում: Մենք ականատես ենք դառնում ¦Նոր կարգի§ պահանջի ծննդին: Հայաստանի քաղաքացիների` կյանքի տարբեր բնագավառներ ներկայացնող մի ստվար զանգված սկսում է մերժողական վերաբերմունք արտահայտել ստատուս քվոյի նկատմամբ: Մի շարք հասարակական շարժումներ են ի հայտ գալիս` ձգտելով տեր կանգնել իրենց հույսին, արժանապատվությանը, ազգային և անձնական իղձերին: Հասարակական մակարդակում կազմակերպվում են բնապահպանական, մշակութային, ժառանգության, քաղաքական բարեփոխումների (օրինակ` Սարդարապատ շարժում), քաղաքացիական իրավունքների խմբեր՝ նպատակ ունենալով ստեղծելու ավելի հավասար, ներդաշնակ և թափանցիկ հասարակություն:
Այս տարբեր խմբերը, որոնք հայտնի են նաև ¦ակտիվիստներ§ կամ ¦քաղաքացիական իրավունքների շարժումներ§ անվամբ, փոքր հաղթանակներ ունեցան փոքրիկ պայքարներում: Նրանց վերջին հաղթանակներից է Թռչկան ջրվեժի փրկումը այդ տեղանքում էլեկտրակայանի կառուցումից, Մաշտոցի պուրակի կանաչապատ տարածքի պահպանումը Երևանի կենտրոնում, ինչպես նաև խորհրդարանի պատգամավոր Ռուբեն Հայրապետյանի պաշտոնաթողությունը նրան պատկանող Հարսնաքար ռեստորանում անմեղ մարդու` Վահե Ավետյանի սպանությունից հետո: Նույն կերպ նրանց հետևողական ջանքերի շնորհիվ ԶԼՄ-ներով բարձր մակարդակով լուսաբանվեց Թեղուտի վայրի անտառի և հարակից գյուղերի ողբալի իրավիճակը, որոնք անհետացման վտանգի առաջ են կանգնած պղնձի արդյունահանման նախագծի պատճառով: Այս ¦հասարակական շարժումների§ լսարանը գնալով աճում է և նրանց ձայնը ավելի լսելի է դառնում: Նրանց միասնական գործողությունները լի են հայության հոգեվիճակի իրական կերպափոխումներ առաջացնելու ներուժով և, հավանաբար, քիչ է մնացել հայ հասարակության վերածննդին:
Այս ընդհանուր մտահոգությունները, ինչպես նաև լսելի դարձող նոր ձայները` քաղաքացիական հասարակության հույսերի և պահանջների հետ իրենց համակցությամբ, պատկանում են համայն հայությանը` Սփյուռքի, Հայաստանի և Արցախի: Եթե մենք իսկապես հավատում ենք ¦Մեկ ազգ§ գաղափարին, մենք չենք կարող մի կողմ քաշվել առաջարկվող բարեփոխումներից: Միևնույն ժամանակ ակնհայտ է, որ փոփոխություն կարող է տեղի ունենալ միայն ներսից՝ Հայաստանից: Ակնհայտ է նաև, որ Սփյուռքը կարող է որոշիչ դեր խաղալ առավել թափանցիկ, արդար և հաշվետու պետություն կառուցելու փնտրտուքների հարցում:
Ժամանակն է, որ Սփյուռքը կանգնի մեր ժողովրդի կողքին, ժամանակն է, որ Սփյուռքը խորհի և վերադառնա հենց այն հիմքերին, որոնց վրա կառուցված են մեր քաղաքական կուսակցությունները, եկեղեցիները, բարեգործական խմբերը և այլ հաստատությունները: Հիմա ժամանակն է հետ կանգնելու ազդեցության առքուվաճառքի քաղաքական տարաշարժերից և ուժային պայքարներից, որոնք վերջին տարիներին սխալ ճանապարհով են տարել Սփյուռքի գործողությունները` դրանով իսկ վերածվելով պրոբլեմի մի մասի: Հիմա ժամանակն է մտածելու նոր և ավելի սկզբունքային ռազմավարություններ փորձարկելու մասին և դառնալու պրոբլեմի լուծման մի մասը: Հիմա ժամանակն է դադարեցնելու ¦փոքրիկ պետության§ քաղաքականությունը և պաշտպանելու այն սկզբունքները, որոնց համար ստեղծվել են բոլոր այս հաստատությունները:
Որքան այս քաղաքացիական շարժումներն ունեն Սփյուռքի կարիքը, այնքան էլ Սփյուռքը հավասարապես կարիք ունի նման կերպափոխումների: Սրանք համակցված հարաբերություններ են: Սփյուռքը կարող է միայն շահել: Այն կվերալիցքավորվի և կդառնա ավելի ուժեղ և հստակորեն ավելի վստահելի, քանի որ ունենալու է ավելի շատ թափանցիկություն, ավելի շատ հաշվետվողականություն և ավելի սկզբունքային քաղաքականություն: Այս ուղուց շեղումը հայ ազգի՝ Հայաստանի և Սփյուռքի համար կարող է հանգեցնել դառը հետևանքների:
Հիմա ժամանակն է անսալու ժողովրդի ձայնին:
Ժամանակն է կանգնելու պատմության ճիշտ կողմում:
Փոփոխությունների քամին կարող է կրկին չփչել, եթե մենք բաց թողնենք այս հնարավորությունը:
Դոկտոր Զարեհ Ուզունյան, Տորոնտո, 2012 թվականի նոյեմբերի 2
Keghart
Keghart
25 comments
The Diaspora(s) Should be the Sails
Dr. Ouzounian could not be more on the mark.
The winds of change need sails to drive our great national boat to the top of the mountain, as Gostan Zarian had so presciently predicted close to a century ago. The crew of that great ship are and should continue to be the people of Armenia. The power of the great winds can and should be harnessed by the Diaspora(s).
The Diaspor(s) need to play their role as those "sails" providing the impetus and converting the energy. The method is the involvement of individuals and organizations at all levels on a global scale, with direct one-to-one connections to all the grassroots movements in Armenia.
Dr. Ouzounian is right. There have been many victories, but these movements need to gel around a political coalition NOT driven by demagoguery, NOT driven by a sense of "revenge" against those who came before, NOT driven by individual agendas.
That is the challenge, one of a real long-term transformative policy agenda for the betterment of the country. The Diaspora(s) themselves need to seize this moment by coming together around ideas and helping to shape those policies.
There are many institutional seeds that have already been planted. Policy Forum Armenia is one example, the global networks of Armenians acting together on specific transformative projects (e.g. the Tumo Center, the Ayb Educational Foundation, the Louys Scholarship fund, and many others) are setting the example of how international project-specific mobilization can create sustainable positive change in Armenia.
It is now time to take the next step. The journey will be long, difficult and perilous. But, it we want to choose between being vs. not-being, we have to embark on it. Because the alternative is our disappearance into the history books.
Because the Diaspora(s) have only a short lifespan in of themselves, and now is the time to give meaning and relevance to their existence that can sustain them for longer periods.
«Բարբարոս»ները շատոնց անցած են մեր դարպասներէն եւ արդեն իսկ միջնաբերդն է որ վտանգուած է:
The "Barbarians" have well passed the gates for a while now. It is the central fortress that is under siege.
Միմիայն մեր բոլորին յանապազօրեայ գործով ի գին մեր ժողովուրդին վերապրումին կարելի է պիտի ըլլայ փրկել մեր ապագան:
Only by all of us standing up and by being counted by our actions every single day, would we be able to save our future.
Paregamoren,
Viken L. Attarian
Mount Royal
Canada
Not Hard to Agree
Dear Dr. Ouzounian,
In principal, it is not hard to agree with your points. However, as they say, the devil is in details. It is always easy to judge from afar what goes on in Armenia. Even after spending a few weeks every year in Armenia, one should stay from the temptation of getting involved in local politics. We all understand that Armenia and Artsakh “belong to the whole Armenian Nation”, but that is not true with the Diaspora. “Armenia is not Disneyland”. Armenia is a third-world country that is struggling to survive against all odds. Armenia, like any ex-Communist country, will learn from its experience.
As Diaspora Armenians we have ignored for so long values such as “transparency, justice, and accountability". Just look around you and judge whether the institutions you belong to are “transparent and democratic”. How can the Diaspora lecture Armenia when Diaspora institutions are in shambles? Imagine an Armenian cultural centre, newly built with modern facilities, has been serving the Indian and Filipino population in Toronto. A school closes down because it is not profitable…when was any Armenian school profitable anyway?
We are not against change. We should always be very careful not to fall into the Turkish trap by over criticizing our tiny ancestral country. Just look how bad the situation is in Syria. Turkey had a major role in destabilizing that country. No government is perfect, no politician is clean. Corruption is a global problem and it is not only an Armenian disease. Yet we should always be ready to speak out, but only with kindness and respect, even to our adversaries. And we should start right from our small quarters: bring forward transparency and accountability to our communities, churches, and schools and then Armenia might learn from our example.
Respectfully,
Hagop Toroyan
Շատ ուշացել եք բարեկամներ,
Շատ ուշացել եք բարեկամներ, միքիչ էլ սպասեք Հայաստանը կդարկվի և անելիք չի լինելու:
Այս էլ քանի տարի է գոռում կոչում ենք՝ Հայաստանի ժողովրդին պաշտպան կանգնեք, նոր հիմա.
This is the time to heed the call of the people.
This is the time to stand on the right side of history.
The winds of change may not blow again soon if we miss this opportunity.
Բարեկամներ մեղմ ասած այս դեմագոգիյա է (demagogi)…
Լավ է ուշ, քան երբեք
Հարգելի Դոկտոր Միրզախանյան,
Ինչպես ասում են, լավ է ուշ, քան երբեք: Ուրախալի է, որ սփյուռքում գնալով շատերն են գիտակցում, որ առանց արմատական փոփոխությունների Հայաստանը ապագա չունի: Ես ողջունում եմ դոկտոր Ուզունյանի այս հրաշալի հոդվածը: Հույս ունեմ, որ թե կանադահայ համայնքում, թե մինչև օրս մեծամասամբ դիտորդի վիճակում եղած այլ համայնքներում մտահոգ մարդիկ կձևավորեն խմբեր կամ կազմակերպություններ աջակցելու Հայաստանի քաղաքացիական հասարակությանը և այդպիսով նպաստելու մեր բոլորի երազած Հայաստանի կերտմանը:
Հարգանքներով,
Վիգեն Ղազարյան
Glad to See
We are glad to see that true intellectuals and patriots from the Diaspora have noticed the tectonic changes which have commenced to shake the swamp our mountainous homeland was turned into in the past 17 years. Three presidents succeeded in discrediting and destroying the political life in Armenia, always eager for their personal survival and enrichment only. A loss of one-third of the population, the annihilation of the national industry, the devastation of the agriculture and the state-backed robbery of natural resources turned the flourished and developed country into the failed and sick colony of the local and transnational oligarchs. Armenia became an object, a toy for the big and small games inside and outside.
Armenia is occupied. We must liberate it just as we did Artsakh. Unfortunately, traditional political means and mechanisms, political parties and elections do not work, because local dictatorship manages to use democratic institutions as a smokescreen and tool for its own reinforcement and survival. Unfortunately, the so-called opposition became a part of this vicious circle and has just legitimized the tyranny by its participation in the violent process of "election" fraud. The answer and the solution come from the civil society. Environmental and human rights groups, student activists and Artsakh war veterans, a growing number of responsible citizens of Armenia join the resistance movement that unifies us in a struggle against the regime of lies, violence and corruption. We are shaping the cells of alternative power, just as we did in 1988, when we challenge the foreign threat. Now the danger is inside the Armenian fortress, but we shall overcome; we have no choice but victory. We rely on our righteous power and we count on the Diaspora supporters. Armenia belongs to all Armenians of the world. There's no Diaspora without Armenia and there's no strong Armenia without a strong Diaspora. Together we will win.
Much Needed Echo
What Dr. Ouzounian's writes is incredibly necessary in the Diaspora and in Armenia. It encourages those involved in civic movements in Armenia and encourages the Diaspora that a positive change is coming where everyone can have an opportunity for involvement. The emerging civic movement in Armenia is the flash to ignite Armenians in the Diaspora to help build a truly prosperous homeland as a top priority in our national agenda.
For Whom the Bell Tolls?
Սեփական երկրին վերաբերվել որպես երրորդ աշխարհի խուլ անկյուն, համարել որ այսպես էլ պիտի լինի, մենք սրան ենք արժանի և այլն.., այդ դեպքում երբեք դեպի լավը չի փոխվի, միայն դեպի վատը, դա հաստատ է: Հայտարարել, որ, հագստացեք, որ իբր ամեն տեղ էլ կա կոռուպցիա, նույնիսկ Կանադայի պես երկրում, դա է դեմագոգիան կամ, ցավոք, մի մոլորություն` Սփյուռքում ապրող շատ մարդկանց հատուկ:
Պրն. Ուզունյանի կոչը ուղված է առաջին հերթին Սփյուռքին, այն ոգեշնչող և միևնույն ժամանակ սթափեցնող է: Եվ, եթե թեկուզ մեկ մարդ Սփյուռքում այս կոչի արդյունքում արթնանա և դադարի դիտարկել իր հայրենիքը որպես 4րդ աշխարհ, այդ ժամանակ դեպի փոփոխության տանող ճամփան ավելի կարճ կլինի:
Ապրելով Հայաստանում, ես,ցավոք, դեռ այդ փոփոխության քամին չեմ զգում, բայց այն միտքը, որ ևս 5 տարի մեր ներքին ծանր հիվանդությունները չեն բուժվելու, այ սրա համար վաղուց ժամանակն է, որ զարթնեն բոլորը` երկրում և երկրից դուրս:
Համաձայն եմ
Արէն Դուրգարեան,
Ձեր առջին տողը մտրակում է շատերին եւ նրանց մտածելակերպը, իրաւամբ: Իսկ Շեփորելով որ Հայաստանը Չորորդ երկրի է մոտենում եւ այլն, դեռ էլ աւելի վնասակար:
Շատ ճիշտ բնորոշում նաեւ որ ոչ թէ Կանադայի պէս մի երկրում, այլ աշխարհի ամենահարուստ երկրում էլ շատեր գիշերը սոված են քնում…..Կոռռուպցեայ?
Այդ մէկի ՕՐՐԱՆՆ էլ նոյնպէս, ահա նոյն երկրում պէտք է փնտռել:
Կան անձինք որ ի բնէ վատատես եւ նախընտրում են միշտ վատը տեսնել,եթէ նոյնիսկ կան որոշ նշաններ աւետաբեր:
Իսկ Շւէտացի Ընկերս, Էնդրուս Վէրնէր, ինձ բացադրեց որ իր հոր հսկայական գործարանը-SWEDA արտադրող …..իրենց ընկերութեան տարեկան -ենթադրենք-տաս միլիօն տոլարի միմիայն շուրջ քսան տոկըսն էր իրենց մնում, մնացածը կառավարութիւնը յատկացնելով Հանրային Ծառայութիւնների..
Այդ ինձ պատմում էր եռեսու տարիներ առաջ:
Բայց օդանաւում–դէպ Հայաստան–կողքիս նստած Հայ ուսանող որ uովորում էր նոյն երկրում, պատմեց որ այո Շւէտական Կառավարութիւն իր ուսման բոլոր ծախքեր հոգում էր, ամիսը Վեց հարիւր Էւրո էլ իրեն իբր hամալսարանի Ճաշարանի վճարելու շատ մատչելի գներով–պայմանաւ երբ աւարտի ԵՐԷՔ ՏԱՐԻ կԱՌԱՎԱՐՈՒԹԵԱՆ համար անվճար աշխատի, իհարկէ նորէն Ճաշասրահի մէկ երկու Էւրոանոց ճաշեր իրենք յանձն առնող:
Եկուր դիմացիր հիմայ չարախօսներու որ չեն ուզէր ցանկալ որ Հայաստան առնւազն այդ վարչակարքի պիտի անցած ըլլար. At least a transitional period of some 10 years or so. Spain, Portugal and Greece did that. All were dictatorial regimes, but going through that Nordic socialistic system by-and-by entered into the so-called free market economy. Hayastan and the 14 former Soviet republics … OVERNIGHT from Communist dictatorial regime turned into the "wild" free market economy.
Անցածը անցած է: Հիմայ Նայինք սա մեր պզտիկ Երկիր ինչպէս փրկենք, թորքերէ Եւ այսպէս կոչւած ԼԹՓ ականններէ:
Comments Made
The comments made regarding Dr. Ouzounian's article cover the entire spectrum, from disappointing to encouraging and full of vigor. The article has precisely stated what I believe in and adhere to. To quote Monte Melkonian, "Armenians in Diaspora are doomed to be assimilated within two generations," and history has proven that (i.e. the disappearance of Armenian communities in Poland, Romania, Bulgaria, etc.).
After more than 600 years as a vagabond nation, we gained independence. The assimilation can only be prevented if our motherland is strong politically, financially, and is governed by the norms of democratic countries. Those schools and cultural centers in Canada would not have to be serving other nationalities or be shut down if we had a well-organized system of governance which supports people in the country and abroad. Time has come for us, in the Diaspora, to take our tourist hats off and feel the urgency to find every reason to be involved in everyday issues of Armenia.
Yes, Armenia is only 21-years-old, but time is not on our side. We cannot go through growing pains like other newborn nations do. We are surrounded by two blood-thirsty enemies who cannot wait to send us to the annals of history. We, in the Diaspora, must choose to be involved now or there might not be a tomorrow.
For Clarification
Dear Mr. Markosian,
What you have stated is common knowledge and it is the wish of every person who calls himself/herself Armenian. Everyone knows about the extent of the corruption in Armenia from Soviet times, and independence would not have changed it and, of course, it is worse now.
Corruption is a local issue, whether in Armenia or elsewhere. You need to be on the ground to change it, not from afar. When I was in Armenia, there was a small demonstration and I made cunning comment to a group of protesters “no matter what, we love you…” and a woman turned to me and told me: “You cannot love Armenia from afar…”.
No one can justify corruption, not even corrupt people. We have a choice, either we follow Monte’s footsteps and be enlisted in Artsakh or at least we can be decent enough to try to do something in our local communities NOW. Otherwise, talking in the high-class saloons about Armenia’s fate is cruel at its best. That is what I have been talking about.
Soon there will be a war (hopefully not). Democracy is always shelved in war time, even in the US. Armenia is at war with Azerbaijan and it is silly to preach the military about democracy now. I do not understand nor am I fan of military rule or action, yet when you are under military rule, you obey the rules, even if it violates every possible ethical standard. Of course not in peace times. I am not sure if we realize how severe the situation is in Artsakh when the enemy is looking for the slightest chance to wipe out what we call Armenia now. The last thing we would like to see the Armenian government do is to give in to the demands of contemporary Karabekirs.
Respectfully,
Hagop Toroyan
Completely Agree
I completely agree with Dr. Ouzounian.
We all have talked enough. The time for talking is over. Each Diasporan with genuine concern should lend a hand to the process of change. Most Diasporans lead busy lives and cannot lead, yet they can participate if systems for participating are in place. Those who can lead should lead and help organize. Each Diasporan should respond to contacts from others to organize. A positive spirit should spread throughout the Diaspora and galvanize the latent but deep-seated concern of good people. The same is happening in the homeland, and the two forces for good will meet, will harmonize, and will lead a bloodless revolution. The ruling oligarchy is utterly weak and helpless. It has absolutely no genuine support. When those supporting it for immediate needs and benefits feel the tide of change, they will brush them aside. The time for talking is over. The action needed is no more than extending a hand and it can be as simple as taking an honest stance. See you all in upcoming meetings and rallies in cities of the Diaspora, in Gyumri, in Yerevan.
"The hottest places in hell are reserved for those who in times of great moral crises maintain their neutrality." Dante Alighieri.
Berge
Wishful Thinking
Dear Berge,
There is a big difference between what we wish and the reality on the ground. I wish there was purgatory, as Dante eluded. It was part of the catechism Roman Catholics used to believe, but no more. Likewise, listing our wish list and adding our excitement to it will not help unless we pack everything and move to Armenia. There is a major difference between Jewish diaspora and all other diasporas. All other diasporas have failed. We need to be realistic about diasporas. Many Jews I meet send their teenagers to serve in the Israeli Defense Forces for two years, while we send our children to Armenia as if it is another Disneyland. My two children spent months in Armenia, but it was, more or less, like special guests, not as activists.
Look at the fate of Aleppo Armenians, the last stronghold of the real Diaspora. We failed them miserably. Woe to us. We told them–not in so many words–“you are on your own…”. It is cruel to promise and to give hope without substantial help. The same goes for Armenia, raising their hopes without sending our “only son” in harm’s way is cruel.
James 2:15-16:15. "Suppose a brother or a sister is without clothes and daily food. If one of you says to them go in peace; keep warm and well fed,” but does nothing about their physical needs, what good is it?” Tragic but true re our response to Armenians of Armenia and to Aleppo Armenians.
Respectfully,
Hagop Toroyan
House in Order
Berje,
You and others here forget that we have to put our own house in order (the Diaspora) before we can venture into homeland affairs. And when we (my friends and I) have suggested–through our Web postings–a remedy not a single person has responded. If you are interested in my thoughts on these issues, you can see my articles by clicking http://www.armeniannews.info .
Paregamoren,
Gaytzag
Հարգելի պրն. Ղազարեան
Հարգելի պրն. Ղազարեան,
Շնորհակալություն անդրադարձի համար:
Անկեղծ ասած, շատ ասելիք էլ չկա… Շուրջ քսան տարի է մեր ազգի նավը ալեկոծության է ենթարկվել (շատերի համար երջանկության կղզի) , թշվառություններն անընդունելի չափերի են հասել և մարդիկ ինչպես հետ եղեռնյան տարիներին աղբամաններից են սնվում… Յուրքանչյուր պատվարժան հայի համար հազար ամոթ է: Սփյուռքը իր անելիքների մեջ ակնհայտօրեն թերանում է: Ցավով պետք է ընդունել իրողությունը, որ ազգային գիտակցությունը նահանջել է բանիվ ու գործով: «լավ է ուշ քան երբեք» հասկացողությունը ըստ իս շատ ուշ է:
Թող Ձեր լավատեսությունը հաղթանակի: Ես այլ բան եմ մտածում…
Հարգանքներով ՝
Միրզախանյան
Արամայիս, Շատ չարագուշակ ես
Արամայիս,
Շատ չարագուշակ ես եղել, չգիտէի….«աղբամաններից են սնւում»…ինչ որ բոլորովին էլ չի համընկնում ներկայ գոյավիճակին Հայրենիքում: Իսկ «սփիւռքը անելիքների մէջ թերանում է»… այդ էլ է չափզանցուած:
Սկսելով վերջինից – Սփիւռքը -առկախ եւ անկախ իր կոտորակոււած–ցայժմ-modus vivendi (ի գոյավիճակից) ՄԻՇՏ օգնել է եւ դեռ շարունակում է անսակարկ իր նպաստը հասցնել իր քոյր եղբայրներին, թէ Հայաստան եւ թէ Արցախ:
Երեւի թէ կանոնաւոր չես հետեւում լուրերին: Ոչ միայն Համահայկական Հիմնադրամով, այլ տասնեակ անձնական եւ բարէսիրական ընկերակցութեանց միջոցաւ: Միշտ աւելին ցանկալի է, համաձայն եմ, բայց քո նկարագրածը …ինչ որ չափով կտրում անցնում է ներկայ դրոյթից, աւելի հարաւԱֆրիկեան մի երկրի տպաւորութիւն թողլով ընթերցողին:
Այլ տեղ էլ (վերջում) յուսահատութեան ես հասցրել ներկան , « թէ շատ ուշ..» արդէն?
Սիրելի Հայրենակից-ընկերս, «յիշում ես ինձ…» մենք զինուորագրեալներ ենք ԱԶԳԻՍ ԱՐՄԵՆԱԿԱՆ…
մեր նպատակը ՅԵՏՔԱՅԼ կամ տեղքայլ չի ճանաչում…..Նպատակադրենք ՅԱՌԱՋ ընդանալու…նոր հեռարձակումների յետեւենք…
Կարծում եմ բաւականաչափ Անգլերէնի ծանօթ ես: Խնդրեմ կարդալ ընկերոջդ «նախաԾՐԱԳԻՐներ»ը
յետեւեալ կայքէջում: http://www.armeniannews.info………..Վերեւում դէպ ձախ. subscriber user articles.. Համա-հայկականի Սիրոյ, Կայծակ Փալանճեան
P.S.With all its defects and shortcomings ,the reborn Republic of Armenia is a source of pride to us all Armenians, I hope…..
Հարգելի պրն.
Հարգելի պրն. Փալանջյան,
Հայտնի է,որ հայոց լեզուն բարդ է և տիրապետելը դժվար… Ես «գուշակություններով» չեմ զբաղվում… Հավանաբար «վատատես, չհավանող…» բառերը մատչելի չեն եղել Ձեզ համար…
Դիտեք և լսեք թե ինչ է ասում աշխարհահռչակ ծանրամարտիկ, Հայաստանի Հանրապետության նախագահի խորհրդատու Յուրի Վարդանյանը.
http://www.youtube.com/watch?v=unEi_aYC54M&feature=related
Հարցազրույցի ժամանակ նա ասում է.
«…Շատ ամաչելու բաներ կան, ամաչեցնող պահ է, երբ տեսնում ես, որ ծեր մարդիկ են զիբիլի ամանների մեջ, սկսում են փորփրել ,որ իրենց ստամոքսը լցնեն ու կարողանան այդ գիշեր գլուխները դնեն չոր բարձին ու քնեն: Ա՛յ, ամաչում եմ դրանից…» :
Պարոն Փալանջյան, ես էլ եմ ամաչում Յուրի Վարդանյանի հետ միասին, ամեմ մեկ արժանապատիվ հայ պետք է ամաչի և ձգտի բարելավելու վիճակը և ոչ թե ծածկելով թերությունները արջի ծառայություն մատուցի հայաստանաբնակ մեր հայրենակիցներին:
«ՏԺՎԺԻԿ»- ի հոգեբանությունը դատապարտելի է, երբ նեցակցության մասին է խոսք գնում , սկկսվում է թելեթոների, հանգանակությունների, նվիրատվությունների գումարները ՏԺՎԺԻԿԻ նման հայաստանցիների ու արցախցիների երեսով տալ…
Այսօր Հայաստանի հայությունը անկեղծ բարոյական նեցակցության պահանջ ունի: Պրն. Փալանջյան , այստեղ է, որ սփյուռքը ուշացել և ուշանում է: Փոքրաթիվ մտավորականներ Միջինարևելքից, ԱՄՆ-ից, Եվոպայից ճիգեր են գործադրում բարոյապես թիկունք կանգնելու Հայաստանին, այն էլ անխոհեմաբար « չարագուշակություն» է պիտակավորվում:
Կարող եք հանգիստ լինել, Հայաստանի հետ ամենօրյա կապ ունեմ: Իմ ստեղծած լաբորատորիան Պոլիտեխնիկական համալսարանում աշխատում է, և ամեն տարի այնտեղ եմ լինում դասախոսություններով:
Երբ Հայաստան եք գնում, Ձեզ նեղություն տվեք և այցելեք Հայաստանի սարի գյուղերը, Սիսիանի շրջանի, Նոյեմբերյանի, սահմանամերձ գյուղերը , Գյումրի…Անկեղծ լինելու դեպքում, կհամոզվեք,որ Յուրի Վարդանյանի ու իմ նմանների դիտողությունները ու անհանգստությունները անտեղի չեն և գալիս են հայրենիքի նկատմամբ ունեցած անկեղծ ու ջերմ գուրգուրանքից, ու մեր ժողովրդի բարեկեցության ու ապահովության բուռն ցանկություններից:
Հարգանքներով՝
Դոկտ. Արամայիս Միրզախանյան:
761
Մեկ Հայաստան
Հայաստանը և Սփյուռքը պարզապես չեն կարող մեկ ամբողջություն չլինել: Այսօր մեկն առանց մյուսի այլևս հնարավորություն էլ չունի գոյություն ունենալ, Հայաստանն իր հիմնախնդիրների պատճառով, Սփյուռքն՝ իր ծանրության կենտրոնը վերջին 50 տարվա ընթացքում ուծացման համար բարենպաստ քրիստոնեական միջավայր տեղափոխելով:
Այսքանով հանդերձ, Սփյուռքում դեռ կան շատերը, որ հայրենիքից «անկախություն» են հայտարարել, շտապելով ազատվել Հայաստանի ներկա խնդիրների համար սեփական պատասխանատվությունից: Կան նաև այնպիսի սփյուռքահայ «հայրենասերներ», որոնք ոչ թե ներկա Հայաստանն են իրենց հայրենիքը համարում, այլ՝ Կիլիկիան: Հրեաներին վկայակոչելու կարիք չկա, պարզապես հարկավոր է ազատվել օսմանյան բարդույթներից: Եթե մի օր մեզ հաջողվի էլ վերատիրել Կիլիկիան, միևնույնն է, մեր մայրաքաղաքը շարունակելու է Երևանը լինել: Այո, Կիլիկիայի վերատիրման բանալին գտնվում է Երևանում, լծվեք պետության կարգի բերմանը, այլապես պատրաստ եղեք վայելել տարատեսակ «արձանագրությունների» պտուղները:
Եթե Սփյուռքը իրեն տարանջատի էլ Հայաստան պետությունից, ներկայիս հայկական իշխանությունները, միևնույն է, իրենց իրավունք են վերապահելու ներկայանալ Սփյուռքի անունից: Վերջապես, ներկայիս Հայաստանը, որքան էլ փոքր, զարմանալիորեն իր մեջ ներառում է հայ ժողովրդի ինքնության հենասյուներից շատերը, սկսած Խոր Վիրապից ու Էջմիածնից և վերջացրած Արցախյան Տիգրանակերտով: Պետություն չունեցող ժողովուրդը որբ է, Սփյուռքը մեզ համար կդառնա մի մեծ որբանոց, ապա գերեզման, որտեղ կհանգչեն հազարամյա մշակույթի մասունքները, եթե կորցնենք Հայաստան պետությունը:
Իսկ Հայաստանում նորակառույց մզկիթի դահլիճում կստորագրվի հերթական ռուս-թուրքական «եղբայրության ու բարեկամության» պայմանագիրը: Ահա թե ինչու՛ մեր պետականությունը հավասարապես կարևոր է, թե՛ հայաստանաբնակների, թե՛ սփյուռքաբնակների համար: Ահա թե ինչու՛հարկավոր է ամեն կերպ փայփայել սեփական հողում սեփական իրավունքների համար ոտքի կանգնած քաղաքացիական շարժումը: Չէ՞ որ նրանք էլ մի օր կարող են համալրել Սփյուռքի հեռուներից Կիլիկիան երազողների շարքերը:
Անշուշտ Բնական, Բայց
Անշուշտ Բնական, Բայց եկուր տես Փարիզ, ինչ որ հայրէնակիցներ ելէր ՀԱՅՊԱՇՏՊԱՆ անւան տակ կը շեփորէին ԲԱՐԼԱՄԷՆԹ Արեւմտեան Հայաստանի: Այս տեղի կունենար չորս-հինգ տարիներ առաջ: Տողերիս գրող, զոր հրցաւիրւած էի նոյնի մաս կազմելու, պատասխանեցի–սիրով, բայց Բառլամէնթ անւանումը լքեցէք Քանզի ունինք այդ Հայաստանի Հանրապետութիւն: Հորդորելով կայ աւելի հարմար անուն….ՍՓԻՒՌՔԻ ԳԵՐԱԳՈՅՆ ԽՈՐՀՈՒՐԴ: Իսկ մէկ շաբաթ առաջ ելեր նոյնը կը կրկներ Ատլանտեանի այս ափէն մէկը.այս մէկը արդէն անհասկանալի.
Ինչպէս ազգականըս ատենին երբ ՀԱՅԿԱԿԱՆ hավաքի կերթայի–առաջին անգամ Լիօն–ըսեց կերթաս, գնայ, բայց լաւ գիտցիր մենք իւրաքանչիւրնիս ԻՇԽԱՆ, ԻՇԽԱՆՈՒՀԻՆԵՐ ենք, պատախանեցի, գիտեմ, բայց պիտի միշտ ջանամ ազգին օգտակար լինել:
Armenia’s Slow Demise
Perhaps Russia wants to empty Armenia so that it can take over 100%. Then Russia would have a permanent place in the Caucasus from which to operate and defend against Turkey and pan-Turkism.
One reason that Russia keeps raising the price of natural gas to impoverished Armenia may be that its "little ally" will not have the money to pay the Russian bill, and Russia will take hard assets instead–infrastructure, land, factories– much of this has taken place already. This will lead, along with outward migration (to Russia and elsewhere), to a complete takeover of Armenia by Russia.
It may well be that Russia wants Armenian leaders like Serge Sarkissian who will lead the country to demographic disaster. Russia wants a poor Armenia. Russia wants an empty Armenia.
In a sense, Russia would like to commit a slow genocide against Armenia. Genocide. We thought only Turks and Azeris would do that.
Can't happen? It IS happening.
Recall that in the 19th century a famous Russian foreign minister proclaimed that Russia would like "an Armenia without Armenians". In other words, Russia wanted to move in.
Recall, too, Soviet Russia's alliance with Ataturk's Turkey. Now Russia is playing footsie with Turkey again, and playing footsie with Azerbaijan, as well.
Keep telling yourself it can't happen.
Davo
Birth of a Movement
"Armenian Activists NOW! Birth of Movement" is a film about the activists in Armenia and the obstacles they face. It also shows how great change is truly coming. The film inspires hope for future Armenian activists to become involved in their society–for change. Make a difference, share it. https://vimeo.com/46480938 or bring interested youth to a screening on Saturday afternoon, December 1st, at The Egyptian Theater on Hollywood Blvd. in LA as part of the ARPA Film Festival.
To the Activists
I watched this video with great sadness. It brought tears to my eyes to see these young Armenians so fluent in their expressive talents and their will to bring changes to their country. I was aware about corruption in Armenia, but I did not realize the country was also suffering from such a low level of lawlessness.
Is this the price for Independence? Can things change? Do we blame those who leave the country? So many other questions come to mind.
All I can say is "well done" to these Activists! Continue and do not give up the hard work. What can we do from the Diaspora? This is the question we should all ask ourselves.
Young, Smart Activists
Hi Vatche, I agree. These young and smart activists in and out of Armenia just want things to change for the better. They continue to work for that. Here's a website community anyone like you can join to keep up-to-date with developments: http://www.Facebook.com/ArmenianActivistsNOW . And come to Armenia. People power is the key to success.
Change Starts with YOU
My hat goes off to Dr. Ouzounian and those ready to answer his calling.
The number of participants from the Diaspora to make a change in Armenia is irrelevant. There is no need to clean our house or have established organization to engage for us (the Diaspora) to participate. A little bit of research will tell you which organization or civil movement inside Armenia is worthy of your support. (Dr. Ouzounian mentioned one of them which I support without being a “member”).
An example of such support occurred a few months ago with individuals in the Diaspora standing up and making their voices heard. This pan-Armenian stance helped to expel then MP Ruben Hayarpetyan (aka Nemets Rubo) from parliament. Though there were members of an Armenian organization present at the protests, they were not representing anyone other than themselves. I can tell you that the protests in L.A. were not organized by any organization, but rather it was a collective effort by concerned individuals, myself being one of them (see dedicated page to the movement: http://www.ttmbt.com). The first protest was small in size (see: http://www.youtube.com/watch?v=7-BQECP8shc ) but kept growing as word got out of what we were doing (see: http://www.youtube.com/watch?v=W7CLiP_7QSw).
Out of 7 million Armenians in the Diaspora (assuming that there are 9 to 10 million Armenians in the world), less than 1% of them are card-carrying members of Armenian political organizations. In addition to that, less than 1% of Diaspora Armenians each year provide financial support to the largest Armenian charitable organization in the world, the “Hayastan” All-Armenian Fund. I present these two facts as what the Diaspora is supporting today does effect change in Armenia, be it good or bad. I, as well as the majority of Diaspora Armenians do not fall within the two groups noted above.
If we could get less than 1% of the Armenian Diaspora to support a popular and just social/civic movement in Armenia, which is focused on making the changes as stated in Dr. Ouzounian editorial, this could have the potential of saving Armenia from what threatens its very survival. And this is something that everyone can start doing NOW.
հայրենիքի հազարումէկ դժուար
հայրենիքի հազարումէկ դժուար եւ թշուառ պարագաներու մէջ ապրող մեր ժողովուրդի իրավիճակին զուգահեր ընթացող յոյսի եւ լոյսի նշոյլ մը կը տեսնէ Տոքդ. Ուզունեանը, վկայակոչելով քանի մը յուսադրիչ դէպքեր, որ կը ներկայացնեն ծիլ տուող շարժումի մը կամ զարթօնքի մը ծնունդը հայրենի մեր ժողովուրդին մէջ, որ կ՚ուզէ խաղաղ միջոցներով փոխել կամ յեղաշրջել այն ինչ որ սխալ է եւ տգեղ մեր Հայրենիքի ընկերային հարցեր հետապնդող պետական գործելակերպին մէջ։
Տոքդ. Ուզունեան կոչ կ՚ուղղէ սփիւռքահայ զանգուածներուն եւ անոնց ներկայացնող միութիւններուն ու կազմակերպութիւններուն, որ գործակցին «փոփոխութեան քամիներուն» ընթացք տուող հայրենի ուժերուն հետ, որպէսզի «պատմութեան ճիշդ կողմը կանգնելով» բաց չթողնեն ազգի եւ հայրենիքի փրկութեան այս խիստ կարեւոր հնարաւորութիւնը։
Շնորհաւորելի է Տոքդ. Ուզունեանը իր իմաստալից եւ ազգանուէր տենչով:
Ամէն սրտցաւ հայու թարգմանը կը հանդիսանայ Տոքդ. Ուզունեան իր կոչով։
Սակայն, ինչպէս խօսք հասկցնել եւ գործակցութիւն խնդրել կամ պահանջել այն սփիւռքահայ «աթոռապաշտ»ներէն կամ «փառամոլ»ներէն որոնք հայրենիքի ներկայ ցաւալի իրաւիճակի հեղինակներուն հետ գործակցած են եւ տակաւին կը գործակցին, այստեղէն կամ այնտեղէն մետալ մը ստանալու կամ առջեւի շարքեր նստելու համար։ Նիւթապաշտ եւ շահախնդիր մտածելակերպի ներկայացուցիչ դարձած մեր հայրենի պետական աւագանին վստահ որ պիտի շարունակէ դէմ կանգնիլ ամէն տեսակի փոփոխութիւններու որ ժողովրդային զարթօնքի կամ վերածնունդի (renaissance) կը ծառայէ։
Բայց եւ այնպէս, մեր փառապանծ անցեալի հերոսամարտներու կանչն է, «Ան որ քա՛ջ է, ի՞նչ կը սպասէ»։ Մեր Ժողովուրդի առողջ բազկերակը դարերու եւ դաւերու դէմ չէ դադրած փափախելէ, եւ վստահ որ այսպիսի «ձախորդ օրեր ձմրան նման կուգան ու կ՚երթան » եւ ծլարձակող վերածնունդը հայրենիք-սփիւռք գործակցութեամբ կը ծաղկի ու կ՚ուրճանայ ։
Hit the Nail
Dr. Ouzounian has hit the nail on the head with his poignant "Winds of Change" editorial. The time is running out–if it hasn't already–for the Armenian Nation (as he put it) to stop talking and start acting. A stubborn reliance on century-old Armenian institutions that are no longer able to serve the Armenian Cause (no matter how good their intentions) are a futile and colossal waste of resources.
Since the pre-election atrocities of March 2010 and the cold blooded murder of Vaheh Avetyan a number of small grass-roots activist groups have emerged in Armenia and the Diaspora. These independent movements are focusing on a wide range of issues which span the social, political, cultural, and environmental spectrum. Their appearance is cause for the rebirth of hope. Perhaps these fledgling movements can be the sparks that would ignite the change that Dr. Ouzounian is referring.
The Armenian Nation is in dire need of a new organizational construct that would make full use of the wealth–financial, youth, expertise, technologies, etc.–that exists in the Diaspora to help “liberate” our homeland. Perhaps a page from Obama’s winning strategy could teach us how to network, organize, and bring together these grass-root movements under one organizational construct. Kudos to Dr. Ouzounian for his observations.
Comments are closed.